Een keer in de vier weken schrijft Martin van Veelen een column in de Biltsche Courant.

mei 2023

Time-out

Mijn 75^e column voor de Biltsche Courant dateert uit augustus 2022. Kort daarna ging ik ter controle in de CT-scan en het resultaat viel tegen. Er brak een spannende tijd aan en ik besloot een time-out in te lassen voor mijn vrijwilligerswerk: voetbal, kerk en krant. Genezing stond voorop, wat moest dat moest en de extra’s gingen aan de kant. Na een superbehandeling en de mooie controlescan van enkele weken geleden, heb ik de time-out vaarwel gezegd en pak ik mijn vrijwilligerstaken weer op. Voor de Biltsche Courant geldt: op naar de 100.

De afgelopen week heb ik de eerdere columns nog eens doorgenomen. Enerzijds benieuwd wat ik zo door de jaren heen bedacht en anderzijds om weer een beetje in de sfeer te komen; het is toch wat anders dan een beleidsstuk of brief schrijven.
Het begon in 2016 met de vraag van de toenmalige hoofdredacteur of ik voor onderwijs en sport een keer in de vier weken een column wilde aanleveren. Na enig aarzelen, schreef ik mijn stukkies met plezier. Het begon met hoe mijn voorliefde voor Feyenoord was ingeruild voor FC De Bilt, omdat ik verhuisd was van Rotterdam naar De Bilt. En natuurlijk is het onderwijs in de gemeente De Bilt het beste in heel Nederland. Trots op de mooie activiteiten die in onze gemeente worden georganiseerd. Blij dat we in 1998 naar deze mooie gemeente zijn verhuisd!
Is alles hier dan rozengeur en maneschijn? Nee hoor, diverse columns gingen over het lerarentekort, dat helaas nog steeds niet is opgelost of over het feit dat we te weinig bewegen en te veel achter schermen zitten. Over de meeste columns kreeg ik veel positieve reacties, maar soms waren mijn bijdragen dermate kritisch dat niet iedereen dat leuk vond: bijvoorbeeld over het feit dat de knechten van onze Goedheiligman nog steeds zwart waren of dat er een onnodige bezwaarprocedure tegen een nieuwbouwproject was aangegaan. Kortom van alles en nog wat.

Vol hernieuwd enthousiasme en met dank aan de medische wereld en alle mensen die mij het afgelopen jaar hebben gesteund, ga ik de time-out achter me laten. Het leek me ook tijd voor een andere profielfoto: dat stuk touw hebben mijn hond en ik onder het zand vandaan geploeterd.
(de volgende keer een echte column)

 

augustus 2022

Nooit goed

Als u deze column leest, dan is de hittegolf waarschijnlijk wel voorbij en heeft het hopelijk geregend. De columns moeten we in het weekend voorafgaande aan de betreffende woensdag schrijven en inleveren. Het is nu zaterdagmiddag en in De Bilt is het ruim boven de 30 graden Celsius; in onze tuin is het windstil en nog veel warmer. Een goed idee om binnen een redelijk koel plekje te zoeken om mijn vierwekelijks taak te volbrengen.

Natuurlijk is het voor vakantievierders heerlijk als de zon iedere dag schijnt en het is helemaal fijn als je de paraplu en het regenjack gerust kunt vergeten, dus vanuit dat perspectief was deze zomervakantie fantastisch. Op het journaal was gisteren een zorgwekkend item over de rivier de Rijn met een schrikbarend lage waterstand en alle consequenties van dien. Toevallig waren mijn vrouw en ik enkele dagen geleden in De Betuwe en hebben we zowel de Waal als de Lek van dichtbij gezien. Dichtbij was dus eigenlijk vanaf de zomerdijk veel verder weg dan gebruikelijk. Het was nog niet de laagste waterstand ooit, maar wij hadden het zo nog niet eerder gezien. Best mooi al die zandstranden in de rivieren, maar natuurlijk balen voor die schippers met hun beperkt geladen schepen. En dan alle andere mensen die last hebben van de warmte en/of het tekort aan water. Vorig jaar waren we in Valkenburg en hebben we de indrukwekkende waterschade door de overstroming gezien. Te hoog water en te laag water, kunnen we hier nu wel of niet wat aan doen? Is het nu de schuld van ons, gaan wij mensen niet goed met onze planeet om? Deze vragen stellen, staat eigenlijk gelijk aan het beantwoorden. Maar hoe lossen we het op? Het is namelijk nooit goed en bij iedere goedbedoelde maatregel volgen protesten of in ieder geval tegenargumenten. Wat ingewikkeld om dit mondiaal echt goed te regelen. Laten wij s.v.p. in onze gemeente ons best doen, ook al zijn dat maar druppeltjes op de gloeiende plaat.

Nog iets heel anders tot slot: Aanstaande zaterdag komt de Ronde van Spanje door De Bilt over de Utrechtseweg. Hopelijk is het dan minder warm, maar wel droog………….. Het is ook nooit goed; behalve als je in Biltsteyn woont, want dan kun je het mooi vanaf je inpandige balkon aanschouwen.

 

juli 2022

Eerst vakantie

De zomervakantie is voor de basisscholen nog steeds zes weken, een poging om die te veranderen door iets in te korten en de ‘winst’ aan de kerstvakantie te plakken, is niet gelukt. Was het een luchtballonnetje? Het is in ieder geval geruisloos verdwenen en de miljoenen scholieren genieten van deze onverkorte zomervakantie. Ach, niet iedereen heeft zes weken vakantie, maar de meeste mensen pakken in de zomer voldoende afstand van het dagelijkse leven: door op vakantie te gaan of de tijd hebben om gewoon lekker iets heel anders te doen. Het schrijven van deze column brengt me naast het besef van eerst vakantie vieren ook tot het nadenken over de periode na de vakantie.

Ik hoor de laatste tijd best veel mensen die coronaklachten hebben en positief zijn getest. Mijn vrouw en ik hebben weer zo’n booster gehaald. De overheid wil voorkomen dat de scholen gaan sluiten, ook als er een flinke coronagolf over ons land raast. De scholen hebben voor de zomer al goed nagedacht over de mogelijke maatregelen die genomen moeten worden. Het lijkt er gelukkig op dat de coronaklachten mild zijn. Eerst vakantie en dan maar zien hoe de vlag erbij hangt; gewoon of op zijn kop?

Dan het schrikbarende lerarentekort. Op de scholen in onze gemeente hebben we nog wel genoeg leerkrachten om de groepen te bemensen, maar bij zieke of positief geteste groepsleerkrachten zal het bijna onmogelijk zijn om geschikte vervangers te regelen. Kom op jongelui die, na eerst een heerlijke vakantie, het komende jaar examen op HAVO of VWO gaan doen: overweeg serieus of de PABO wat voor je is! Het is echt een mooi beroep: Leerkracht op een basisschool. Het salaris is de laatste tijd flink verhoogd, dus daar hoef je het ook niet meer voor te laten. Ongeveer 47 jaar geleden maakte ik de keuze voor dit prachtige vak en soms bekruipt mij het gevoel dat ik zo weer voor de klas wil staan.

Tot slot iets heel anders: Wat gaaf dat we kort na de zomervakantie weer met z’n allen door het Van Boetzelaerpark in De Bilt kunnen wandelen en genieten van de Kunstmarkt. En leuk dat je de kunst kunt combineren met de Marktdag van de Dorpskerk en de Oldtimerdag. Er staat overigens nog veel meer leuks op het programma in onze mooie gemeente met zes actieve kernen. Maar ……………… eerst vakantie!

 

juni 2022

Bewegen, lekker naar buiten

Een jaar of zes geleden schreef ik in een van mijn eerste columns over het groeien van gras in de doelmonden van de speelveldjes. Op speelveldjes werd vroeger altijd gevoetbald en groeide er geen gras op de plekken waar de keepers vertoefden. Het viel me zes jaar geleden op dat er wel gras groeide op die plekken. Het was voor mij een trigger om me wat meer te verdiepen in het buitenspeelgedrag. Ja, dat was heel anders geworden: het was niet meer na schooltijd snel naar huis, even wat drinken en dan snel naar buiten en meestal net te laat thuis komen voor het avondeten.

In de coronatijd leek het erop dat meer kinderen wat vaker gingen buitenspelen. Misschien kwam dit omdat veel ouders thuis moesten werken en zelf tussendoor ook even lekker naar buiten gingen of omdat ze het wel fijn vonden als hun kinderen even het huis verlieten.

Hoe staan we er nu voor? Ik denk beter dan zes jaar geleden, maar nog lang niet zoals het volgens mij wenselijk is. Natuurlijk is de concurrentie met de digitale wereld immens en hebben kinderen ook andere verplichtingen: huiswerk, muziekles, sport e.d. Toch kan er volgens mij met de inzet van de ouders een goede mix worden gevonden. De meeste basisscholen in onze gemeente hanteren de volgende schooltijden: iedere dag van 8.30 tot 14.00 uur, dus na schooltijd is m.i. voldoende tijd om voor het avondeten naast de binnenactiviteiten en verplichtingen ook lekker naar buiten te gaan.

Gaaf om te merken dat de gymleraren en de buurtsportcoaches ook hard werken om de kinderen nog meer in beweging te krijgen en dat onze gemeente daar echt voor open staat. Mooie programma’s zoals het aanbod van Sjors Sportief en Sjors Creatief en de diverse vakantieactiviteiten, zie www.mensdebilt.nl

Tot slot: ik zie bij de sportclubs een flinke toename van nieuwe jeugdleden: bij FC De Bilt verdubbelt het aantal jongens en meisjes in de leeftijd tussen 6 en 10 jaar. Die gaan dus vast en zeker ook na schooltijd vaker naar buiten om op de speelveldjes te voetballen en dus blijven de doelmonden kaal.

 

 

mei 2022

Onzekere toekomst

In de jaren ’60 van de vorige eeuw zat ik als kind op een lagere school in Vlaardingen. We kregen in de zesde klas de opdracht om een tekening te maken, zoals we verwachtten dat de wereld er in het jaar 2000 uit zou zien. Een heerlijke opdracht en ik weet nog goed dat ik met heel veel plezier rondvliegende auto’s tekende. Dat viel toch wat tegen in 2000. Als je nu de kinderen van de groepen 8 zou laten tekenen hoe zij de wereld in 2050 zien, dan tekenen ze wellicht weer rondvliegende auto’s. Het kan ook zijn dat deze kinderen veel beter nadenken over het klimaat en dat ze geen vliegende auto’s maar varende auto’s tekenen. Hopelijk valt het in 2050 mee.

Nu ook wat aandacht voor de nabije toekomst. Het coronavirus lijkt verdwenen, of toch niet helemaal. De scholen en de sportverenigingen in onze gemeente zijn gewoon aan het doen wat ze enkele jaren geleden ook heel gewoon vonden. Toch ben ik er niet helemaal zeker van of dit straks in het najaar ook nog gewoon doorgaat of dat we toch weer iets van een lockdown krijgen. Ik ga er gemakshalve maar van uit dat de apenpokken aan ons voorbij gaan, toch?

Nog veel erger en veel onduidelijker is het voor de mensen uit Oekraïne. Hier in onze gemeente wonen inmiddels ongeveer 130 Oekraïense vluchtelingen, veelal gehuisvest bij particulieren (waarvoor dank). Wat wordt hun toekomst? Hoelang gaat deze gruwelijke oorlog nog duren? Kunnen ze daarna nog terug? En nog veel meer algemene vragen over dit verschrikkelijke onderwerp.

Ook wat specifieker. Vorige week zijn ongeveer 20 kinderen tussen 6 en 12 jaar begonnen in een Schakelklas in WVT. Enkele leerkrachten van Stichting Delta proberen hen zo goed mogelijk te begeleiden en dat is een flinke uitdaging. Het zijn zeer ervaren leerkrachten en ook het lesgeven aan vluchtelingen is hen bekend. Natuurlijk zijn er verschillen tussen de kinderen in leeftijd, ontwikkeling, capaciteiten en wat ze hebben meegemaakt, dat was met de andere vluchtelingen ook zo. Toch is het met de Oekraïense kinderen fundamenteel anders. Ze wonen hier meestal met hun moeders, terwijl hun vaders oorlog voeren tegen Poetin. Ze weten echt niet of ze in Nederland blijven; eigenlijk willen ze het liefst terug naar hun eigen land, waarom zouden ze Nederlands willen leren? Wat een enorm onzekere toekomst!

april 2022

SvhO 2022

Wat een onduidelijke titel. Wellicht heeft u de afgelopen weken op de social media deze afkorting voorbij zien komen. De Staat van het Onderwijs is een jaarlijks document van ruim 200 pagina’s waarin de inspectie van het onderwijs op een zorgvuldige wijze de stand van zaken op dit moment weergeeft en aanbevelingen doet voor verbetering. Voor mij is dit goed om te lezen, het is immers mijn werk en ik vind dat je open moet staan voor de inzichten uit onderzoek. Een gevaar van zo’n lijvig document is dat veel mensen het niet lezen. En dat journalisten en anderen met sterke meningen de voor hen opvallende zaken stevig benadrukken en dat anderen die onderwerpen bagatelliseren en dat er weer veel over wordt gepraat, uit z’n verband wordt gerukt, daarover weer veel en langdurig wordt gediscussieerd enzovoort………

De kern van dit rapport is heel mooi weergegeven in een grafiek: Het ging met de basisvaardigheden de laatste tientallen jaren gestaag achteruit, door corona zakte de grafieklijn versneld tot een dieptepunt en dat kan de komende jaren worden hersteld. Hoe dan? Hoge en eenduidige ambities, bekwame leerkrachten, schoolleiders en bestuurder en bovendien goede randvoorwaarden. Nou dan lijkt het mij met mijn Rotterdamse roots een kwestie van: Aan de slag!

Is het hier in onze gemeente in het basisonderwijs ook zo beroerd als het gemiddelde in Nederland? Nee hoor, wees gerust, uw kinderen en kleinkinderen zitten op goede scholen en voor de meeste van de 4500 leerlingen hebben we bekwame medewerkers die hen een goede schooltijd bieden. We kunnen nog net genoeg personeel vinden, de resultaten zijn beter dan uit het rapport blijkt en de sfeer is overwegend goed. Maar het kan en moet beter, daar hebben we ieders hulp bij nodig en we moeten zoveel mogelijk samenwerken.

Een mooi voorbeeld hoe door samenwerking veel wordt bereikt. Met de scholen in onze gemeente werkten we enkele jaren geleden samen aan de goede opvang van Syrische kinderen en ook nu pakken we het voor de Oekraïense kinderen op. Zo start er een Schakelklas in WVT waar we de kinderen welkom heten, een veilige plek bieden en voorbereiden op een vervolg op een reguliere school: hier in Nederland of misschien toch in Oekraïne.

maart 2022:

De wereld

Wat een ellende in de wereld. Ik ben daar veelvuldig en langdurig over aan het nadenken en ik ben woedend op ‘mensen’ die willens en wetens onze planeet naar de knoppen helpen. Helaas, of misschien gelukkig, ben ik maar een klein schakeltje in het grote geheel en is mijn column slechts voor de Biltsche Courant. Mijn focus moet dus eigenlijk gericht zijn op lokale ontwikkelingen, maar ik kan dat zo moeilijk los zien van ons klimaat, oorlogen, vluchtelingen, hongersnoden en andere rampen.

Gisteren was ik in de Oosterlichtkerk en daar had de dominee echt een supergoede preek. Ik kan die zo snel niet samenvatten, maar het gaf mij vertrouwen in deze moeilijke tijd. Vandaag en morgen spreek ik met schooldirecteuren die op hun scholen Oekraïense kinderen welkom heten. We weten nog niet precies hoeveel basisschoolleerlingen in onze gemeente zijn en komen. En we weten al helemaal niet hoelang zij hier zullen blijven, maar we weten wel dat we hen een warm welkom geven. Mooi dat onze gemeente niet alleen blauw en geel licht op het gemeentehuis heeft geregeld, maar dat daar tevens ruimte wordt gecreëerd om 60 vluchtelingen een tijdelijk onderkomen te verlenen. Hopelijk wordt er ergens in onze gemeente ook iets gevonden waar de inmiddels 125 Oekraïners voor langere tijd kunnen blijven. Natuurlijk hoop ik iedere keer als ik naar iets van het nieuws kijk, dat Poetin zijn gezonde verstand heeft gevonden en/of dat de Russen hem aan de kant hebben geschoven. Wat zou het fijn zijn als de oorlog heel snel stopt en dat de meeste vluchtelingen toch nog naar hun Oekraïne terug kunnen, voordat het land echt kapot gaat.

Ik heb vertrouwen in de toekomst, maar voor de korte termijn graag allemaal een steentje bijdragen aan het welbevinden van de Oekraïense vluchtelingen: gemeente, scholen, sportverenigingen, kerken, moskee, buurthuizen, vluchtelingenwerk, culturele en maatschappelijke instellingen, inwoners en ga zo maar door. Voor dat kleine stukje op de aarde kunnen wij zorgen, toch?

En natuurlijk vergeten we het klimaat en de andere vluchtelingen niet.
Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen!

Verkiezingen

Nu we eindelijk een nieuw kabinet hebben en corona de aftocht blaast, leek het mij een mooi moment om me eens wat meer te verdiepen in de gemeenteraadsverkiezingen van 16 maart a.s. Tsja, dat leek me, maar ik kan het wereldnieuws niet aan de kant schuiven. Ondanks dat ik geen invloed op zo’n dictator kan uitoefenen, kan ik het niet laten om na te denken over deze afschuwelijke ontwikkelingen in Oost-Europa. Tijdens de Koude Oorlog moest ik in 1978 als dienstplichtig militair opgeleid worden om die Sovjets in het oosten te houden, want wat waren die gevaarlijk en onbetrouwbaar. Het leek ongeveer 30 jaar geleden mooi opgelost te zijn, maar met de komst van Poetin rezen de twijfels. En nu zijn we in de ‘moderne tijd’ weer beland in achterlijke taferelen met grote troepen manschappen en tanks in de straten van steden in Oekraïne. Hopelijk is de meerderheid van de Russen het niet met Poetin eens en gaan ze hem afzetten. Hoe dan? Je zou zeggen met eerlijke verkiezingen, maar ben ik dan te naïef?

Met beide benen op de grond richt ik me toch op 16 maart en wat ben ik blij dat we in onze gemeente prima kandidaten hebben die op democratische wijze tijd willen steken in positieve ontwikkelingen van onze gemeente. Ik ga me dus verdiepen in de verkiezingsprogramma’s. Het zijn hier gelukkig maar tien partijen, dus één per dag en ik ben op tijd klaar. Natuurlijk kunnen we ook gebruik maken van www.mijnstem.nl want daar doet de gemeente De Bilt ook aan mee. Handig als je de programma’s niet helemaal wilt doorlezen en daardoor wat meer tijd over houdt om de ellende in de voormalige Sovjet-Unie te volgen. Het is overigens wel goed om voordat je mijnstem.nl gaat doen voor jezelf te bedenken wat je nu echt belangrijk vindt in onze gemeente. Ik vind blijkbaar teveel onderwerpen belangrijk, waardoor de uitkomst van mijn verzameling antwoorden zo ongeveer bij alle partijen past; toch maar goed lezen dus.

Het is nu zondagavond en mijn vrouw en ik hebben zojuist een mooie Taizé-viering in de Centrumkerk meegemaakt. Naast de mooie liederen was er voldoende gelegenheid om stil te staan bij het leed van de Oekraïners. We fietsten terug over de Soestdijkseweg en we vonden het goed om te zien dat ons gemeentehuis blauw-geel was verlicht. Wees dankbaar dat we in een democratisch land wonen en gebruik op 16 maart je gezonde verstand.

 

februari 2022:

Omega als laatste?

Het was voornamelijk goed nieuws tijdens de persconferentie op  25 januari, nou ja relatief gezien. Nooit goed genoeg voor iedereen, maar ondanks een recordaantal besmettingen kunnen we toch aardig gewoon doen. De twee onderwerpen waar ik in de columns over schrijf, maken mooie stappen voorwaarts richting het einde. We zijn met de coronavarianten begonnen met alpha, toen de zeer opvallende delta en nu zijn we druk met een wat mildere omicron. Van de 24 letters van het Griekse alfabet zijn we nu bij de 15^e letter. Ik heb begrepen dat we wat letters hebben overgeslagen, omdat die letters andere associaties teweeg brachten. Ik ga er van uit dat de huidige variant echt niet de laatste stuiptrekking van corona is en dat we nog enkele Griekse letters voor de boeg hebben, alvorens we bij omega zijn.

Eerst maar genieten van de sport waar miljoenen Nederlanders actief plezier aan beleven en nog meer miljoenen die langs de lijn of achter de buis genieten. Ik hoor de laatste jaren wat meer bij die tweede categorie en ik kijk er naar uit om de plaatselijke FC De Bilt op de zaterdagen aan te moedigen op weg naar de hoofdklasse. De Olympische vlam gaat binnenkort in Peking branden en ik hoop dat de pi-variant geen roet in het eten zal gooien en dat we kunnen genieten van sportieve successen; meedoen is belangrijker dan winnen?

De kinderen van de basisscholen mogen gelukkig naar school mits zij geen corona gerelateerde klachten hebben en niet positief zijn getest. Het was in de weken na de kerstvakantie een heel gedoe: drie besmettingen in een klas betekende dat de hele klas in quarantaine moest. Op sommige scholen waren slechts enkele groepen op school en zat de rest thuis. Het aantal besmettingen is momenteel superhoog en dat betekent dat de kans dat kinderen en leerkrachten besmet raken ook heel hoog is. Dus leerkrachten hebben veelal te maken met incomplete klassen en directeuren hebben een enorme kluif aan het regelen van vervanging voor besmette leerkrachten. Dat zoeken naar (inval)leerkrachten heeft al enkele jaren de landelijke aandacht en er wordt om een deltaplan geroepen om het lerarentekort nu eindelijk eens goed aan te pakken; een boeiende letter die delta.

Wat ben ik blij met de sport, maar over het onderwijs kan ik nog niet echt de loftrompet afsteken. Genieten zolang het kan van de sport en voor het onderwijs reikhalzend uitkijken naar het echte einde van corona: omega, punt uit. Of gaat het zoals sommigen het voor zich zien en zullen we moeten leven met corona. Hoe gaan ze dan de varianten noemen als de omega-variant voorbij is?

 

januari 2022:

Hoop

Het schrijven van de maandelijkse column doe ik doorgaans op de zondagavond, zo ook deze week. Terwijl ik nu schrijf, hoop ik dat de scholen volgende week gewoon open gaan, maar ik weet dat pas morgen na de persconferentie, althans dat hoop ik.

Hoop is de gedurige verwachting dat een onzekere uitkomst gunstig zal blijken.

Hoop in de combinatie met geloof en liefde, heeft eigenlijk een religieuze basis. Heel mooi vond ik het voorheen dat de kinderen van de groepen 8 van De Poolster tijdens de afscheidsavond van de school een hangertje kregen met geloof, hoop en liefde en dat daar dan een mooi verhaal bij werd verteld. In deze column laat ik met enige weemoed geloof en liefde achterwege en beperk ik me tot de actuele hoop op diverse wereldlijke zaken in onze gemeente De Bilt.

Hoopvol kijk ik uit naar een jaar waarin de leerlingen gewoon onderwijs op school hebben en sporters ongestoord gebruik kunnen maken van de sportfaciliteiten. Ja, natuurlijk weet ik ook wel dat hopen op gezondheid, geluk, gezelligheid, gevaccineerd en dat soort g’s veel belangrijker zijn, maar ik liep gisteren door het Van Boetzelaerpark en ik hoopte ook op het doorgaan van de Kunstmarkt. Ik keek vanmorgen naar de livestream van een viering in een lege Oosterlichtkerk en ik hoopte op binnen afzienbare tijd weer gewoon een kerkdienst in deze verbouwde kerk mee te maken. Of weer eens een gave voorstelling bij te wonen in Theater Het Lichtruim. Dit jaar viert FC De Bit het 25-jarig bestaan en hopelijk kunnen ze dat jubileum in juni zonder coronabeperkingen vieren. De gemeenteraadsverkiezingen staan voor de deur en ik hoop dat we de juiste mensen kiezen, zodat onze gemeente voor de komende vier jaren weer in goede handen is en we hoopvol zien hoe zij de ingewikkelde thema’s met respect voor elkaar behandelen.

Rond oud-en-nieuw kijk en luister ik graag naar de cabaretiers van dienst die oudejaarsconferences mogen verzorgen. Zo heb ik dit jaar genoten van Peter Panne(n)koek en Najib Amhali. Ik vond de ene wel beter dan de andere, maar om de andere heb ik wat meer gelachen, dus een gelijkspel lijkt me een goede uitslag. Beide mannen blikten uiteraard terug op het afgelopen jaar en dat corona daar een substantieel onderdeel van uitmaakte, verbaasde niemand. Gaaf hoe zij op hun eigen wijze invulling gaven aan de hen geboden kans om ook de achterkant van het gelijk te belichten. Wat beiden ook heel mooi voor het voetlicht brachten was de hoop dat het in 2022 goed zal gaan. Goed  in de meest ruime zin van het woord en dat de onzekere uitkomst gunstig zal blijken.

 

december 2021:

Snottebellekes

Op zaterdagavonden kijk ik meestal met veel genoegen naar het tv-programma “Even tot hier”. Het komische tweetal Niels en Jeroen blikt op de zaterdagavond rond half tien terug op de afgelopen week. Het gaat, hoe kan het ook anders, veelvuldig over corona en wat we met z’n allen wel of niet moeten doen. Heerlijk, gewoon eens wat anders en dus even tot hier en niet kijken en luisteren naar discussiërende mensen die elkaar vaak niet willen begrijpen aan de tafels van de vele praatprogramma’s.
Eén keer in de vier weken ben ik aan de beurt om een stukje in deze krant te schrijven over onderwijs of sport en ik kon aanvankelijk moeilijk kiezen, omdat zowel de scholen als de sportverenigingen veel last ondervinden van de huidige maatregelen.

Na het zien van “Even tot hier” was het me duidelijk dat sport nog even moet wachten tot na de kerst. Wat brachten de mannen afgelopen zaterdagavond de situatie in het onderwijs helder in beeld; google s.v.p. op Snottebellekes. Natuurlijk weet ik ook wel dat de medische wereld een nog grotere klus aan het klaren is en dat de verantwoordelijken in ons land het complexe coronaprobleem ook niet zomaar kunnen oplossen en dat het serieuze duo Mark en Hugo te maken heeft met een ingewikkeld polderlandschap.

Op de basisscholen in ons land zijn dagelijks ongeveer twee miljoen kinderen en personeelsleden hard aan het werk om te doen wat ze moeten doen: onderwijs. Ik kan u verzekeren dat dat onwijs leuk en boeiend is. De PABO is echt een aanrader voor examenkandidaten van de middelbare school en ook voor mensen die op latere leeftijd beseffen dat ze hun roeping hebben gemist. Tot zover de reclame. Het is op de scholen extra complex geworden, doordat diverse coronamaatregelen vanaf maart 2020 heel lastig uit te voeren zijn en hierdoor voor onrust zorgen bij het personeel en ook bij de kinderen en hun ouders. Na iedere persconferentie moesten de directeuren de gewijzigde protocollen en beslisbomen duiden en hierover communiceren. Soms was de brief naar de ouders net de deur uit of er kwam weer een relevante wijziging, zoals deze week rondom het testen en hoe om te gaan met het snottenbellenbeleid. Blijven de scholen gewoon open met veel leerlingen en leerkrachten die corona hebben of getest worden of in quarantaine moeten of……… verzin het maar.

“Overal corona, maar op de basisschool,
regende het infecties, dus je had een protocol.
Hadden ze een snottebel dan moesten ze naar huis,
maar al die drukke ouders, die wouden ze niet thuis…………………..”
Voor het vervolg, google dus maar op Snottebellekes.

 

november 2021:

Het is niet anders

Onlangs las ik dat de komende editie van de Dikke Van Dale heel veel nieuwe woorden zal bevatten: Anderhalvemetersamenleving, coronaveilig, knuffelcontact, superverspreider, testsamenleving en viruswappie zullen zeker niet ontbreken, maar ook woorden die te maken hebben met andere actuele onderwerpen zoals het klimaat en inclusiviteit zorgen voor een nog dikkere Van Dale, het is niet anders.

Het korte zinnetje “Het is niet anders”, vergezeld met het ophalen van de schouders, heeft m.i. ook aan populariteit gewonnen en ik doe daar zelf ook veelvuldig aan mee.  Moet ik weer een mondkapje op, moet ik m’n QR-code laten zien, mag ik geen handen geven, moet ik afstand houden, …….. ach, het is niet anders.

Maar ik baal er wel van hoor. De basisscholen begonnen het schooljaar weer bijna als vanouds, De sportclubs zijn eveneens voortvarend gestart en het leek ook daar weer bijna gewoon. En wat dacht u van al die andere plekken waar het coronavirus zoveel heeft verknoeid en waar er de laatste maanden weer optimisme heerste: van kerken tot de horeca. De ziekenhuizen konden met veel pijn en moeite het achterstallig werk wegwerken enzovoort. We zijn helaas weer teruggeworpen in de coronaellende (ook in de Van Dale?), het is niet anders.

De scholen maken zich nu druk over wat de consequenties kunnen zijn: klassen naar huis, thuisonderwijs, extra tekorten aan leerkrachten, de leuke activiteiten voor de leerlingen die wellicht weer niet door kunnen gaan. Ik kan me ook voorstellen dat de trainer van het eerste van FC De Bilt zich zorgen gaat maken of dit wel een normaal uitgespeeld voetbaljaar gaat worden, want zijn team doet het uitstekend in de eerste klasse en wie weet komt de hoofdklasse in beeld, maar door corona……… nee Martin, dat is nu niet belangrijk ik dit verband. Veel belangrijker is het natuurlijk in de ziekenhuizen: wat ingewikkeld zeg! Steeds meer Covid-patiënten op de IC’s en steeds minder medisch personeel beschikbaar. Patiënten die wachten op een hart- of kankeroperatie moeten weer langer wachten tot er ruimte is, omdat de ruimte is ingenomen door coronaellende. Nu weet ik uit ervaring dat regulier twee weken wachten al heel naar kan zijn, laat staan als dat twee maanden zou duren, het is ook dan niet anders.

Maar kan het echt niet anders? Als ik gewoon logisch nadenk dan kom ik weliswaar tot de conclusie dat het anders kan als iedereen zich laat vaccineren, maar wie ben ik om daar wat van de zeggen. Het is blijkbaar binnen veel thema’s veel ingewikkelder dan het lijkt: het bouwen van een nieuw stadion aan de Maas, het formeren van een kabinet, het oplossen van de klimaatcrisis, het verslaan van corona, geluk of pech met gezondheid, ………………..Het is niet anders, diep ademhalen, schouders eronder en doorgaan.

september 2021:

Bewegen en lezen

Enkele jaren geleden besteedde ik in de columns veelvuldig aandacht aan het feit dat wij, maar vooral ook de kinderen, te weinig bewegen. Ik koppelde beweegarmoede van kinderen vaak aan het opvallend weinig gewoon lekker buitenspelen na schooltijd. Het lijkt er voorzichtig op dat in buurtspeeltuintjes, pleinen en grasveldjes iets vaker en iets meer kinderen buitenspelen, maar nog lang niet genoeg. Ik weet dat er ruim 4.000 basisschoolleerlingen in onze gemeente wonen en dan is het nog steeds schrikbarend hoeveel daarvan bijna iedere dag na schooltijd binnen zijn. Vorige week las ik een mooi interview met een van de buurtsportcoaches, waaruit ook weer heel duidelijk werd dat zij hun best doen om kinderen in beweging te krijgen. Daarnaast geven de gymleraren op de scholen prima bewegingsonderwijs, op steeds meer scholen worden allerlei varianten van bewegend leren toegepast en de trainers op de sportclubs leveren ook een prima bijdrage, maar dat is echt niet genoeg! Waar is nou de sleutel om dit probleem echt op te lossen? Natuurlijk weet ik ook best dat het moeilijk concurreren is met het spelen van computerspelletjes en het kijken naar alles wat gerelateerd is aan internet, social media e.d. Ligt de sleutel bij de ouders? Of het dé sleutel is, durf ik niet te zeggen, maar de ouders zijn wel heel belangrijk. Is het eigenlijk wel nodig dat kinderen die iets na twee uur uit school komen, binnenblijven om uit te rusten? Lekker buitenspelen, prima toch na een dag op school ‘zitten’.

Onlangs kreeg ik het boekje ‘Hersenen willen lezen’ door Erik Scherder. In eerdere columns noemde ik ook al voorbeelden van deze bekende neuropsycholoog, o.a. omtrent ‘Laat je hersenen niet zitten’. Mooi om in dit nieuwe boekje te lezen dat zowel bewegen als lezen heel goed zijn voor de hersenen en dat de combinatie zelfs extra goed is. Door veel te bewegen, komen er in de hersenen structuren bij en door cognitieve inspanning, waarvan lezen een goed voorbeeld is, gaan die structuren beter functioneren. Erik Scherder legt dit in zijn boekje helder uit met mooie voorbeelden die hij combineert met wetenschappelijke feiten; een aanrader voor iedereen.

We hebben in onze gemeente volop de gelegenheid om te bewegen en we hebben een prima bibliotheek. En als u boeken koopt, doe dat dan alstublieft bij een lokale boekenwinkel.

De kinderboekenweek start op 6 oktober ………….

 

augustus 2021:

We zijn er (toch?)

De trouwe lezer heeft ongetwijfeld opgemerkt, dat ik mijn belofte de vorige keer niet ben nagekomen. Ik zou na de columns “We zijn er bijna” en “We zijn er bij” de volgende column de titel “We zijn er” geven, maar ik durfde het nog niet aan en koos voor een “Break”.

Durf ik het nu wel aan dan? Zijn we er dan na anderhalf jaar corona? Ik weet het niet, maar ik hoop het zo. Het lijkt erop dat de scholen aan het eind van deze maand gewoon gaan beginnen en FC De Bilt heeft inmiddels de eerste oefenwedstrijden met redelijk succes afgewerkt. Veel belangrijker is het natuurlijk dat het aantal besmettingen te overzien is en dat het aantal corona-patiënten in de ziekenhuizen terugloopt. Helaas hebben we in ons midden nog te veel mensen die zich niet laten vaccineren en wonen in de rest van de wereld nog miljarden mensen die best zo’n vaccinatie willen, maar die prik is in geen velden of wegen te bekennen.

Marijke en ik zijn dit weekend in Sittard, gewoon lekker een weekendje Limburg, toch een beetje buitenland. We zijn er in een prachtig hotel vlakbij het marktplein, dat bijna geheel gevuld is met terrasjes en waar we dan ook gezellig hebben gegeten. Ik keek zo rond en het voelde goed, mooie klassieke panden, behalve dan het wanstaltige gebouw van de voormalige Vroom & Dreesman. Voor het eten liepen we trouwens door de slingerende winkelstraatjes in het centrum en daar schrokken we enorm. Meer dan de helft van de winkelpanden staat leeg en er zijn ongetwijfeld meer redenen dan de gevolgen van corona en de aankopen via Internet, maar de middenstand in Sittard zal niet van de daken roepen: We zijn er! Ik hoop dat wij in onze gemeente de lokale middenstanders blijven steunen door boeken, kleding, mobieltjes, speelgoed en weet ik wat meer gewoon in de winkel te kopen.

Volgende week is het de laatste week van de zomervakantie en op die dinsdag spreek ik met de schooldirecteuren. Als er in de komende week niets bijzonders gebeurt, dan houden we waarschijnlijk een kort overleg met de titel: We zijn er! Toch zal de ondertitel zijn: Wees voorzichtig en gebruik je gezonde verstand.

Het profvoetbal is inmiddels met de competitie begonnen en de amateurs volgen binnenkort. Ook alle andere sporten, waar we tijdens de Olympische Spelen zo van hebben genoten, staan ook weer in de startblokken: veel plezier allemaal, zowel binnen als buiten de lijnen zijn we er.

O, wat mogen we ons gelukkig prijzen dat we er zijn. En dan met ‘er’ bedoel ik Nederland. Je zal maar in Afghanistan wonen of wéér een aardbeving meemaken op Haïti, of ………………..

 

juli 2021:

Break

Het schooljaar zit er weer op en de leerlingen en leerkrachten genieten inmiddels van een welverdiende vakantie. Meer dan andere jaren is deze break zeer welkom, want het was na zo’n heel jaar corona best ingewikkeld. En helemaal zeker van een gewone start van het nieuwe schooljaar ben ik niet. De voetballers van FC De Bilt hebben nu ook vakantie, maar hierbij kunnen we niet van een echte break spreken, want het afgelopen seizoen stelde niet veel voor; des te meer kijken we uit naar de start van het nieuwe seizoen.

Aangezien ik gevraagd ben om over onderwijs of over voetbal te schrijven, heb ik dus eigenlijk ook een break, veel plezier en tot eind augustus. Nee, zo makkelijk kom je er niet vanaf……. Breakpoint ……. De ramp n.a.v. de regen zal ons nu toch echt wakker schudden.  De zeespiegel stijgt, rivieren en beekjes stromen over en riolen zijn vaak overbelast. Hier in De Bilt zal het voorlopig nog niet zo’n vaart lopen, maar dat wil niet zeggen dat we de andere kant op moeten kijken. De grote oplossing die er voor gaat zorgen dat we de toekomst met vertrouwen tegemoet kunnen zien, heb ik niet, maar aangezien ook een heleboel kleine beetjes helpen, wil ik operatie Steenbreek weer onder de aandacht brengen.
Te veel bestrating in tuinen zorgt voor problemen tijdens hoosbuien én bij aanhoudende droogte. Operatie Steenbreek wil iedereen in Nederland enthousiasmeren om de tuin te vergroenen en zo bij te dragen aan een klimaatbestendige, gezonde en groene leefomgeving. Voor meer informatie en goede tips, kijk op de website van onze gemeente

https://www.debilt.nl/afval-en-groen/groen/operatie-steenbreek

Een heleboel mensen hebben hier al voldoende aandacht voor, maar nog veel meer mensen zijn zich nog echt niet bewust van de positieve effecten hiervan. Dus, tijdens of na de zomerbreak, ga s.v.p. aan de slag met Steenbreek.

 

juni 2021:

We zijn er bij

Mijn vorige column had als titel “We zijn er bijna” en een volgende column krijgt als kopje “We zijn er”. Nu gaat het slechts zijdelings over corona, want na zeven jaar zijn we er bij en dat is prima! Ook al was onze poule niet de moeilijkste, toch is het erg lekker om poulewinnaar te zijn: op naar Boedapest, waar naast de kleur oranje, hopelijk ook de regenboogkleuren er voor zorgen dat de Hongaarse leiding beseft dat we in 2021 en niet in de steentijd leven. Wat vindt u overigens van al die tv-reclames van de supermarkten. In de coronatijd hebben ze veel winst gemaakt en elkaar stevig beconcurreerd en nu strijden ze ook om de eer wie het meeste oranje kan verwerken in een reclame. Hoe dan ook, alles voor Oranje, gezellig en waar liggen de bitterballen? Hopelijk gaat het Nederlands elftal voorspoedig richting de finale, maar als dat mislukt tegen een betere tegenstander, dan gaan we ons opmaken voor het volgende oranjefestijn. Misschien kan Jumbo regelen dat de leider in de Tour de France in het oranje mag rijden; de Jumbo regelt alles, toch? Nou ja soms hebben ze wat moeite om een stukje bouwgrond helemaal te krijgen. Ondertussen kleurt de Formule 1 ook steeds meer oranje en ik reken op een recordaantal keren de rood-wit-blauwe vlag in top bij de aanstaande Olympische Spelen.

Genoeg moois in het verschiet, dus laat al de oranje vlaggetjes de komende tijd maar hangen in ons straatbeeld. Hebben we in onze gemeente eigenlijk ook zo’n Oranjestraat zoals in De Haag waar onze Koning gezellig handenschuddend rondliep; hij is ook zo enthousiast, maar dat niet alleen zijn vrouw het een beetje dom vindt, is heel begrijpelijk. Hoe dan ook, allemaal heel veel plezier deze zomer bij al die sportevenementen.

Sinds maart 2020 zat ik bij iedere persconferenties inzake corona voor de buis, maar afgelopen vrijdag was ik er niet bij. Aan het einde van de middag maakten we met de hond een lekkere strandwandeling en de donkere luchten zorgden ervoor dat we ‘even’ gingen schuilen in een strandtent. Toen barstte de hemel open en na bijna drie uur werd het droog, dus de persco heb ik gemist, maar het goede nieuws dat we er nu echt bijna zijn, is nog mooier dan poulewinnaar worden. Hopelijk gaan nu echt na de zomer de scholen weer gewoon open, kunnen de sportverenigingen weer doen waar ze voor zijn en kunnen we alles waar we het afgelopen jaar last van hebben gehad van ons afschudden. Bovenal dat er niemand meer ernstig ziek wordt van corona.

We zijn er bij en dat is prihima, viva Hollandia!

 

mei 2021:

We zijn er bijna……

……maar nog niet helemaal, helemaal. U heeft dit ongetwijfeld op schoolreisjes in de bus gezongen, toen de juf of meester in de buurt van de eindbestemming door de microfoon zei: jongens en meisjes, we zijn er bijna!

Enkele jaren geleden schreef ik ook een column met deze titel. Het onderwijs staakte toen enkele keren en er kwam licht in de tunnel: extra geld in aantocht om de werkdruk te verlagen en de salarissen te verhogen. De beleidsmakers in Den Haag zagen het nut van kwalitatief goed en kwantitatief voldoende personeel. In diezelfde tijd werd het lerarentekort steeds nijpender, dus we waren wel ergens bijna, maar ook weer niet helemaal. We deden hier in onze gemeente enorm ons best om goed personeel te vinden, jonge mensen te stimuleren om naar de PABO te gaan en ook iets ouderen de kans te bieden om een verandering in hun loopbaan richting het basisonderwijs op te pakken. Dat heeft zeker zijn vruchten afgeworpen. Daarnaast is het goed toeven op onze scholen, dus voldoende sollicitanten voor vacatures, maar nog geen garanties voor de komende jaren: we zijn er bijna.

O, ik dacht dat deze titel wel zou slaan op de positieve corona-ontwikkelingen, denkt u wellicht. Ja, dat had ook gekund. De titel riep echter meerdere associaties bij me op en ik kon het niet laten om het onderwijs de boventoon te laten voeren (had ook voetbal kunnen zijn).

Natuurlijk ben ik superblij dat we bijna weer gewoon naar school kunnen en dat we als samenleving al ongeveer kunnen zingen dat we er bijna zijn, maar nog niet helemaal, helemaal. Reikhalzend kijken we uit naar het gewone leven met alles erop en eraan. Mooie ontwikkelingen in het onderwijs: De scholen krijgen binnenkort veel extra geld, veel meer dan wat we hadden gedacht. Het is weliswaar incidenteel, maar toch, de komende jaren gaan we vol aan de bak om mogelijke gevolgen van corona weg te werken en een impuls te geven aan de kwaliteit van het onderwijs. Dan gaan we weer op weg naar de wereldtop, want daar horen we. Beter rekenen, meer plezier in lezen, gemotiveerde leerlingen die echt gezien worden, boeiend onderwijs! Ik voorzie helaas nog wel wat hobbels op de weg richting die eindbestemming. Het lerarentekort valt bij ons nog wel mee, maar landelijk is het echt niet opgelost en dat extra geld is grotendeels bedoeld om extra personeel in te zetten …………… waar vinden we die extra leerkrachten en ondersteuners? Kom op niet zeuren, wees dankbaar, heb vertrouwen en we zijn er bijna!

 

april 2021:

Als en dan

Als het goed gaat dan kunnen we na de zomervakantie eindelijk weer min of meer gewoon onderwijs geven. Tenminste als er geen rare dingen gebeuren en als we ons de komende maanden aan de resterende coronaregels houden en als het vaccineren stevig doorgaat, dan ……

Tot zover kloppen de woorden als en dan nog, toch? Ja, het kan zijn dat deze woorden ook in deze betekenis gerust omgekeerd mogen worden. Onlangs hoorde ik in de media dat groter dan ook gerust groter als mag zijn. Doe maar waar je je goed bij voelt en vergelijkbare opmerkingen. O, en ik hoorde zelfs dat het de kansengelijkheid bevordert, mag ook met een d. Ik ben geen taalkundige, maar als dit soort veranderingen bijdragen aan een verbetering van onze taal, dan zal ik me daar bij neerleggen, maar u begrijpt hopelijk dat ik dergelijke veranderingen erg verwarrend vind, mag ook met dt. Ja, vooral verwarrend voor al die leerlingen en hun leerkrachten. Ik weet nog dat we in de jaren zeventig ook mochten kiezen tussen een c en een k. Gelukkig werd die spelling in de jaren negentig weer wat duidelijker, maar nog steeds bestaat het geklungel: klup, klub, club. De laatste is goed volgens de spellingcontrole.

In de toch al redelijk verwarrende onderwijssituatie waarin we ons begeven, staan er meer veranderingen op stapel. Om hier naar willekeur een voorbeeld te geven. Als het aan diverse onderwijsbobo’s ligt dan komt de driejarige blusklasperiode weer in beeld. Ja, ook dat bevordert misschien de kansengelijkheid. Als je zo’n complexe verandering wilt doorvoeren, dan moet je zeker goed naar de eerder mislukte pogingen kijken, maar niet nu. Ga nou eerst corona afronden en zorgen dat ons onderwijs weer op orde komt, en als dat ons de komende jaren lukt met het aangekondigde extra geld, ga dan over een paar jaar werk maken van substantiële veranderingen. Misschien wordt ons onderwijs dan wel beter als in Finland, zijn de budgetten hoger als nu en gaan meer jonge mensen naar de lerarenopleiding als in de afgelopen jaren. Nee, als en dan niet veranderen s.v.p.

 

 

maart 2021:

Zondag

Zondagmiddag, coronaweer, dus binnen blijven en de column voor deze week schrijven. In mijn voorbereidende gedachten was ik al heel ver met een column over de effecten van corona op voetbal en dus op de samenleving. “Football supports change” stond er op de shirts van de spelers van het Nederlands elftal, groot gelijk, tijd om te veranderen, want die twee laatste wedstrijden waren bagger. Verder was het een mager statement, maar beter wat dan niks. Veel belangrijker vind ik het om na te denken over hoe het amateurvoetbal het straks weer oppakt. De jeugd is nog aardig aan de gang gebleven, pakken de senioren hun oude patroon weer op, redden de penningmeesters het, is het eerste van FC De Bilt juist sterker geworden enz. Terwijl ik dit overweeg, komt de kerk ook in mijn gedachten. Niet zo verwonderlijk na het bizarre nieuws over die kerken die doen alsof er geen corona bestaat. Voor alle duidelijkheid, is ben zeker kerkelijk, ik ga op zondagen graag naar de kerk, maar sinds maart 2020 ben ik daar niet meer voor een kerkdienst geweest. En met mij miljoenen gewone gelovigen. Ik baal er echt van dat sommige kerken van zwaar gelovigen zo dom doen en hiermee ook een negatieve stempel drukken op de ‘gewone’ kerken. Neem de kerken hier in De Bilt. Die verzorgen al een jaar lang online-diensten en helemaal mooi was het om de samenwerking tussen de protestantse Oosterlichtkerk en de katholieke Michaelkerk te zien. De Oosterlichtkerk is in het afgelopen jaar heel mooi verbouwd; in dat opzicht kwam corona wel aardig uit. Vergelijkbaar met het verbouwen van het stadion van AZ (Voetbal? Ja, ik kan het niet laten). Door de verbouwing van de kerk konden aldaar geen opnames plaatsvinden en hoe mooi was het dat de Michaelkerk daar met veel plezier bij wilde helpen; hier mogen we in De Bilt oprecht trots op zijn!

Napraten over de preek en de wedstrijd van FC De Bilt

Nog een paar maanden geduld, waarbij we ons echt allemaal aan de regels moeten houden. Laat de overheid nou gewoon haar werk doen, ook al hebben we daar best weleens terecht commentaar op. Dat vaccineren is echt een enorme klus. Het kan misschien sneller als je land heel egoïstisch doet en vooral geen rekening houdt met andere landen. Wees blij dat we in een overwegend fatsoenlijk land wonen. Ook ik vind het allemaal erg lang duren, zowel privé als op mijn werk, maar ook t.a.v. allerlei vrije-tijds-activiteiten waar ik reikhalzend naar uit kijk. Misschien na de zomer op de zondagen weer redelijk gewoon naar de gewone kerk. Na afloop gezellig een bakkie koffie drinken en napraten over de preek, maar zeker ook over de wedstrijd van FC De Bilt.

 

 

 

maart 2021:

Kansen

In de coronatijd zijn de discussies over kansen(on)gelijkheid weer stevig opgelaaid. En dan bedoel ik niet: de ene winkel wel open en de andere niet en ook niet waarom nu de oudere voetballers in ons eerste elftal niet mogen voetballen en de jongere senioren wel en dus hun kansen op een basisplaats na de zomer zijn veranderd. Nee, ik wil me nu graag beperken tot de kansen in het onderwijs.

Vroeger, in de generaties voor mij, was het gebruikelijk dat de kinderen van de rijken naar de HBS of het gymnasium gingen en was het voor de minder welgestelden al heel knap als de Mulo in beeld kwam. Tsja, dat was nogal kansenongelijk. Daarna kwam de Mammoetwet en toen kon eigenlijk iedereen naar de school waar hij/zij paste. Tenminste, als de basisschool dat ook adviseerde, want ja, een kind van……. dat hoort toch naar……… te gaan. Helaas gebeurde dit nog heel lang en gebeurt het ondanks de eindtoets in groep 8 nog, maar gelukkig steeds minder.

De televisiedocumentaire “Klassen” drukte de kijkers weer eens met de neus op deze materie. Natuurlijk werden de Amsterdamse feiten wat zwart-witter (letterlijk en figuurlijk) neergezet dan we in de rest van Nederland meemaken, maar de kern klopt. Ook in ons mooie De Bilt gaat niet alles helemaal perfect en laten basisscholen bij hun advisering zich nog weleens beïnvloeden door subjectieve argumenten.

Corona weg, maar kansenongelijkheid ook?

Gelijke kansen in het onderwijs beginnen niet pas bij de advisering in groep 8, maar natuurlijk al veel eerder: de leerkrachten en de ouders zijn samen cruciaal voor de (school)ontwikkeling van de kinderen. Vooral goed samenwerken om de beste kansen te creëren voor alle kinderen.

Heeft corona ook nog een rol gespeeld of is het toeval dat we nu meer spreken over de eerder genoemde kansen voor de toekomst? Zeker wel. En het is mede daardoor ook heel goed dat de overheid de komende jaren extra geld in het onderwijs pompt om de kansengelijkheid te bevorderen. Het is helaas wederom incidenteel geld en na een jaar of drie is het geld besteed, en dan? De kans is groot dat we van corona zijn verlost, maar is de kansengelijkheid in het onderwijs dan op orde? Hier in onze kansrijke gemeente moet dat toch mogelijk zijn!

 

februari 2021:

Wat een tijd

Meestal vind ik het leuk om een column te schrijven, maar dit weekend lukt het me echt niet om me hierop te concentreren. In deze krant vindt u bij de familieberichten de reden hiervoor: wat een droevig bericht. Daarnaast de onzekere toekomst rondom ons coronavirus en het wel open gaan van de scholen maar met de vraag: Hoe? Nou ja, genoeg om over te piekeren.

Gelukkig zag ik bij FC De Bilt een mooie tekst die ik graag via deze column met jullie deel.

Voor ons is zaterdag de mooiste dag van de week

Vroeg uit de veren, meer dan 30 thuiswedstrijden op het programma, in de kou langs de lijn staan, een wedstrijd fluiten bij de jeugd, derby’s tegen SVM, Jonathan of Hercules, de ene John achter de tap, de andere John in de broodjes corner, Harrie achter de speakers, kijken bij het eerste elftal en de dag afsluiten tijdens de welverdiende derde helft.

 In 2020 zijn (te) veel zaterdagen niet zo mooi geweest als ze kunnen zijn. Maar we blijven positief, scherp, gezond én organiseren binnen alle beperkingen zoveel mogelijk initiatieven. Tot het moment waarop we weer mogen. Voor het ‘echie’.

 Eén ding is ons in deze periode wel duidelijk geworden: naast de  onvoorwaardelijke steun van onze leden en vrijwilligers, kunnen we ook rekenen op onze sponsors.

Samen zijn wij FC De Bilt. En daar zijn wij mega trots op.

 Hopelijk treffen we elkaar gauw weer langs de lijn of proosten we snel weer eens in de mooiste kantine van het land.

 Blijf gezond!

 

januari 2021:

Korrel zout?

De afgelopen zestig jaar breng ik, met uitzondering van mijn militaire dienstplicht, door in het onderwijs. Na het soldaatje spelen werd het onderwijs wat mij betreft interessanter en ik krijg daar ook nog iedere maand geld voor. Beroepshalve heb ik meer dan gemiddelde interesses voor tv-programma’s die over het onderwijs gaan; ik kijk daar eigenlijk altijd naar en soms met plezier. Zo heb ik enkele jaren geleden uiteraard de Luizenmoedersoap gezien en daar heel wat korrels zout voor nodig gehad om de bijna zinloze afleveringen door te worstelen. De afgelopen weken volg ik de documentaire Klassen over het belangrijkste jaar in het leven van enkele Amsterdamse kinderen in een blijkbaar gesegregeerde samenleving. Het belangrijkste jaar in hun leven? Ja, want als je prestaties en toetsen in groep 8 tegenvallen dan volgt een ongezouten advies en is je leven naar de knoppen. Graag een enorme korrel zout s.v.p. Natuurlijk zijn de toetsen belangrijk en natuurlijk moet je je best doen op school. En scholen, hoe de samenstelling van het publiek ook is: supergoed onderwijs is heel belangrijk voor de leerlingen en voor de samenleving!

Korrel zout. U denkt wellicht: die titel heeft hij van Youp overgenomen. Dat klopt, ik heb oudejaarsavond met veel plezier naar zijn helaas laatste oudejaarsconference gekeken en ik was het heel vaak met hem eens en ik moest veelvuldig lachen. Terwijl ik genoot en me niet hoefde voor te bereiden op het afsteken van vuurwerk, keek ik even in mijn agenda en schrok ik dat mijn columnbeurt aanstaande was en de titel was geboren. Maar dit terzijde en dat vuurwerk moet u ook met een korrel zout nemen.

Terug naar Klassen. Helaas is dit programma voor mij een voorbeeld van ongenuanceerd zwart-wit-denken en geeft het helaas de indruk alsof het in het Nederlandse onderwijs zo is gesteld. Ja, het klopt dat het in Amsterdam en in meerdere grote steden gruwelijk is gesegregeerd en dat we ook in kleinere plaatsen moeten waken om dit te voorkomen en wat mij betreft waar mogelijk terug te draaien. Hier in onze gemeente zijn we goed op weg, maar we hebben zeker nog werk aan de winkel. Ook hier zijn nog steeds ouders die voor hun kind een school verder weg kiezen, terwijl dichterbij huis een prima school is, maar………..…. Nee, nu geen korrel zout.  Ik hoop echt dat de komende jaren iedereen in onze gemeente gaat beseffen dat de samenleving gebaat is bij wederzijds respect en dat begint bij: gewoon bij elkaar op school zitten, samen sporten, samen spelen, samen Corona bestrijden, samen…….…….enzovoort, ongeacht de afkomst.

 

december 2020:

Kroonjaar 2020

Het jaar 2020 zit er bijna op. In januari wilde ik het als een mooi kroonjaar beschouwen: 75 jaar vrede in ons land, al weer 20 jaar in dit millennium, 90 jaar Groen van Prinstererschool in De Bilt en Marijke en ik 40 jaar getrouwd. Wat een jaar! En dan ook nog de Olympische Spelen in het vooruitzicht en daarnaast al die andere evenementen: (inter)nationaal en lokaal.

Volgens mij was het eind februari toen de toenmalige minister Bruins live op televisie een briefje kreeg met de boodschap dat in ons land een patiënt het coronavirus had. We hadden het toen nog niet helemaal door en we realiseerden ons niet dat vanaf dat moment 2020 geen kroonjaar, maar een coronajaar zou worden.

Na de wintersport en het carnaval werd het duidelijk: het was niet iets geks in het verre China en misschien ook wel wat in het noorden van Italië, het werd en is nog steeds een pandemie. Ik voel me hier niet geroepen om het grote probleem te bespreken en zal me dan ook beperken tot het effect op de onderwerpen waarvoor ik gevraagd ben om columns te schrijven: onderwijs en sport.

In het voorjaar gingen de scholen dicht en de hekken bij FC De Bilt en de andere sportclubs op slot. De leerkrachten leverden in korte tijd topprestaties door hun kinderen op afstand zo goed mogelijk les te geven. Gelukkig konden de scholen na twee maanden half open en kort daarna weer helemaal. Maar niet helemaal gewoon, want iedere paar weken volgden aanpassingen en wat alle jaren heel gewoon was, is niet meer vanzelfsprekend; en dan heb ik het niet over een aangepast Sinterklaasfeest. Het vraagt veel flexibiliteit van de professionals en de kinderen op de scholen. Vol hoop en vertrouwen kijk ik naar 2021 met echt gewoon les, plezier, mooie ontwikkelingen, een eindtoets en weer een als vanouds mooie afsluiting van het schooljaar.

En voetbal? Nou ja, jullie zien op televisie wel wedstrijden van profclubs zonder publiek. In Nederland gaat het dan om ongeveer 1000 voetballers. En de rest van de meer dan een miljoen voetballers? Ach, een beetje trainen en bij de jeugd wat onderlinge partijtjes. Super trouwens hoe al die vrijwilligers en ouders hierbij helpen! Bovendien heel fijn dat sponsors ook in dit voor hen lastige jaar toch hun financiële bijdragen leveren. Mede hierdoor kijk ik ook voor FC De Bilt met vertrouwen naar 2021. Na de ‘winterstop’ aangepaste competities en zo snel mogelijk weer plezier aan het spelletje beleven. En het eerste? Dit seizoen zonder hulp van corona door in de eerste klasse en op naar de hoofdklasse.

2021: 76 jaar vrede, 91 jaar De Groen en 41 jaar getrouwd. Maar belangrijker: gezondheid en dus allemaal aan de richtlijnen houden, iedereen schouders eronder en weg met dat coronavirus.

 

november 2020:

Week van Respect

Op dinsdagochtend 2 november 2004 fietste Theo van Gogh door Amsterdam naar zijn werk. Het was rond half negen en we kennen de afloop: een gruwelijke moord door een moslimextremist. Enkele dagen daarna zocht Frans Poot contact met diverse mensen uit de Biltse samenleving en werd het Platform Respectvol Samenleven opgericht en kort daarna een manifest overhandigd aan de toenmalige burgemeester Tchernoff, die zeer enthousiast reageerde op dit initiatief. Dankuwel Burgemeester!

Daarna organiseerde dit platform allerlei activiteiten die het onderlinge respect bevorderden. De aanleiding was weliswaar de eerder genoemde moord en de vrijheid van meningsuiting, maar het platform wees ons vooral op respect in de breedste zin van het woord. Op de basisscholen komen sinds 2005 gastsprekers, die binnen het onderwerp respect hun eigen thema voor het voetlicht brengen: cultuur, religie, sport, klimaat, arm-rijk, jong-oud, gezondheid, journalistiek, geaardheid, enz. Ook diverse sportverenigingen staan extra stil bij respect: voor elkaar en voor de scheidsrechter. De diverse thema-avonden die het platform organiseert, zijn veelal inspirerend.

Heeft het geholpen? Ja, volgens mij in onze gemeente wel! Is zo’n platform eigenlijk nog wel nodig? Natuurlijk gebeuren hier ook slechte dingen die haaks staan op respect, maar over het algemeen genomen, hebben we geen klagen. We zullen wel alert moeten blijven, want in de ‘boze’ buitenwereld blijkt het woord respect toch wat anders uitgelegd te worden.
Enkele voorbeelden uit de afgelopen tijd: De verkiezingen in de Verenigde Bananenrepublieken van Amerika. De respectloze wijze waarop, gelukkig door de minderheid, de corona-maatregelen egoïstisch aan de laars worden gelapt. Wederom gruwelijke moorden, waarbij de moordenaars geen respect tonen voor de vrijheid van meningsuiting of een ander achterlijk motief hebben. En dan ook nog enkele leraren die moeten onderduiken vanwege een cartoon over de vrijheid van meningsuiting. In Nederland?

Uit de weekbrief van basisschool Wereldwijs: Deze week staat de school weer in het teken van de landelijke ‘week van respect’. Vooral in deze roerige tijden is het belangrijk dat we hier als samenleving bij stil staan. Dat doen we ook in de klassen. Deze respectlessen kunnen heel veel invalshoeken hebben. Respect voor jezelf (goed voor jezelf zorgen, gezond eten, voor jezelf opkomen), respect voor de ander (samen spelen, samen delen, samen maak je de wereld een mooiere plek, dat jijzelf maar ook de ander, mag zijn wie je bent,) en ook respect voor de omgeving (duurzaamheid, zorg voor het milieu).

Als gevolg van corona komen dit jaar geen gastdocenten naar de basisscholen, maar gelukkig is onze burgemeester Potters zeer begaan met dit onderwerp en heeft hij voor de scholen een inspirerende videoboodschap ingesproken. Dankuwel burgemeester!

 

oktober 2020:

Klaar mee?

Bijna iedere dag hoor ik op de radio de slogan: We zijn klaar met dat virus, maar dat virus is nog niet klaar met ons. Natuurlijk ben ik er ook wel eens klaar mee, bijvoorbeeld als ik ’s avonds na het uitlaten van de hond nog even het laatste stukje van Op 1 volg, want dat gaat bijna altijd over iets met betrekking tot corona. En u weet waarschijnlijk dat ik meer dan gemiddeld geïnteresseerd ben in voetbal, maar dat ik de erbarmelijk slechte wedstrijd van het Nederlands elftal tegen Mexico niet kon aanzien en dus maar wat anders ging doen met het geluid op de achtergrond, had u misschien niet gedacht. Nu zit daar in het Mexicaanse elftal een speler met de afschuwelijke naam J.M.Corona, een goede middenvelder die heel vaak aan de bal is, dus ik hoorde de verslaggever heel vaak zijn achternaam noemen: ik was er dus om twee redenen klaar mee.

Klaar mee? Hoe durf ik het te zeggen. Nee, ik moet niet mopperen en zeker niet zeggen dat ik het wel beter weet. Kijk om je heen en zie wat er aan de hand is, we zijn er nog lang niet klaar mee. Als u dit leest, dan heeft Mark Rutte ongetwijfeld weer nieuwe maatregelen afgekondigd en dat doet hij echt niet omdat hij het leuk vindt. Misschien heeft ons kabinet te veel gewaarschuwd, met de beste bedoelingen overigens. Als we ons niet houden aan die anderhalve meter en het stukwassen van onze handen, dan…..…..…, vul maar in. Een paar weken daarna weer zoiets met als consequentie een advies omtrent mondkapjes. Tja, en dan is dit wel ons mooie, democratische Nederland: hoezo, is het bewezen dan, hij zei eerst dit en nu weer dat, ik bepaal zelf wel wat voor mij goed is, enzovoort.

Als je dat nog één keer doet, dan……

Vorige week hadden we met onze leerkrachten weer een kenniscollege. Een paar keer per jaar nodigen we een onderwijsinhoudelijke spreker uit ter inspiratie voor goede gesprekken over het betreffende onderwerp. Nu kwam de gedragsdeskundige Kees van Overveld op bezoek. Helaas in een lege zaal, maar gelukkig wel met 200 toehoorders via de livestream, met dank aan de Centrumkerk in Bilthoven. Een van de onderwerpen die hij aansneed, ging over het feit dat veel opvoeders te vaak en te lang waarschuwen. Kinderen hebben heel snel door dat het zinnetje: Als je dat nog één keer doet, dan…….…, meestal zonder consequentie blijft. Vaak worden kinderen hier dan niet plezieriger door. Dus, zeg dat soort zinnen als opvoeder of premier dan bij voorkeur niet. Dan hoef je na een tijdje ook niet te mopperen met de zin: ik ben er helemaal klaar mee.

Nee, we zijn inderdaad nog niet klaar met dat virus en of je het nu eens bent of niet met de maatregelen, doe nou gewoon wat er wordt gezegd. Alvast bedankt.

O ja, en als we dan de volgende keer tegen Mexico voetballen, raakt J.M. Corona geen bal meer.

 

september 2020:

Demonstreren of een goed gesprek

Ongeveer vijftig jaar geleden zat ik als jonge puber in de tweede klas van het Groen van Prinstererlyceum in Vlaardingen. Op een dag stormden vijfde- en zesdejaars de school door en riepen alle leerlingen op om mee naar buiten te gaan, want Nixon was een moordenaar. Eigenlijk had ik geen idee waar ze het over hadden, maar lekker naar buiten terwijl ik Franse les had………. Ook de leerlingen van de andere middelbare scholen onderbraken hun lessen en zo liepen we met ons duizenden te roepen dat de Amerikanen moesten stoppen in Vietnam. Ik denk niet dat wij een bijdrage hebben geleverd aan het beëindigen van de strijd in het Verre Oosten, maar vanaf dat moment was ik wel geïnteresseerd in dit onderwerpen en vervolgens in veel meer politieke en maatschappelijke onderwerpen.

Twee jaar geleden besloot Greta Thunberg om na de zomervakantie tot de Zweedse parlementsverkiezingen op 9 september 2018 elke schooldag te staken en met een spandoek buiten het Zweeds parlement post te vatten om aandacht te vragen voor de dreigende klimaatverandering. Ook toen waren er een heleboel jonge pubers die hun lessen met veel plezier onderbraken en in eerste instantie nog niet goed beseften waarom ze onder schooltijd lekker buiten op straat waren. Het overgrote deel heeft hierna meer interesse voor ons klimaat gekregen en ik ga er van uit dat zij zeker een rol zullen spelen in het beperken van de temperatuurstijging op onze planeet.

Meestal zit er achter een demonstratie een goede gedachte en dan vind ik het heel mooi dat zoiets in democratische landen mogelijk is, of je het er nu mee eens bent of niet. Onze democratie biedt ook de ruimte voor demonstraties waarvan ik niet helemaal het nut kan inzien, maar dat komt wellicht doordat ik al wat ouder ben? Helemaal bizar vind ik het als twee demonstrerende groepen met tegengestelde belangen met elkaar op de vuist gaan. Of je nu voor of tegen de knechten van het de heilige Klaas bent, of je voor of tegen de Corona-maatregelen bent, of je voor of tegen het opnemen van Vluchtelingen bent, of je nu wel of niet nieuwe huizen in je buurt wilt……… enzovoort. Je kunt je dan afvragen of je moet gaan demonstreren of dat een respectvol gesprek beter is.

 

augustus 2020:

Eigen

Na een vakantie in eigen land mag ik weer een column schrijven. Meestal beperk ik me tot mijn eigen onderwerpen binnen de thema’s onderwijs en voetbal, maar nu ben ik wat eigenwijzer en ga ik toch wat verder. Waarom? Ja, ik schrok van een bericht op Facebook van een incident (laat het s.v.p. een incident zijn en blijven) in onze eigen gemeente. In een supermarkt in Bilthoven ontstond onenigheid over voordringen bij een kassa, waarna een wat oudere vrouw haar gelijk wilde halen door een andere vrouw te melden dat ze naar haar eigen land terug moest gaan; oeps, anno 2020? Nu is er zeker niks mis met een eigen land, maar zo’n opmerking is ongepast. Beide dames wonen al heel lang in hetzelfde eigen Nederland en dat de ene haar oorsprong heeft in een ander land doet niet meer ter zake. Volgens het AD regio Utrecht moet de wat oudere vrouw voorlopig ergens anders haar eigen boodschappen doen. Genoeg aandacht voor bovenstaande en hopelijk kan de jongere vrouw dit pijnlijke incident ook snel achter zich laten.

Eigen verantwoordelijkheid. Het corona-virus waart nog steeds rond en ook in ons eigen land neemt de onzekerheid weer toe: komt er een tweede golf? Waarschijnlijk wel en natuurlijk moeten we kritisch zijn op de verantwoordelijken in deze kwestie, want die moeten scherp blijven om het best mogelijke voor alle inwoners in ons eigen landje doen. Maar, daarnaast hebben we ook onze eigen verantwoordelijkheid en daar kunnen we niet allemaal even goed mee om gaan. Op vakantie gaan naar een land met een negatief reisadvies, die anderhalve meter aan je laars lappen en ook de andere voorschriften minder serieus nemen. Of en ook heel erg: het eigenzinnig goed praten dat je uit een soort verveling in je eigen omgeving troep maakt, dingen sloopt, ruzie zoekt e.d.

Gelukkig ook andere verhalen. Afgelopen zaterdag was ik bij de eerste oefenwedstrijd van FC De Bilt waar voor aanvang stil werd gestaan bij het overlijden van ere-voorzitter Co van Dijk. Een mooie toespraak, het luisteren naar het clublied dat door Co was ingezongen en de aanvoerder die mevrouw Van Dijk een mooi boeket overhandigde. De wedstrijd was niet bijzonder, maar de 200 toeschouwers namen zeker hun eigen verantwoordelijk en verspreidden zich netjes met afstand van elkaar langs de lijn! Ik ga er van uit de ook alle betrokkenen bij de scholen binnenkort hun eigen verantwoordelijkheid zullen nemen.

Tot slot nog een aanrader voor uw eigen boekenkast. Onlangs kregen mijn vrouw en ik een mooi boek met de titel ‘Expeditie Achtertuin’ (Exploring the Netherlands). Twee reisjournalisten die over de hele wereld reisden, hebben nu een boek geschreven over ons eigen land met prachtige foto’s ter illustratie: nu ben ik eigenlijk nog trotser op ons eigen land. In onze eigen boekenwinkel in Bilthoven is dit boek zeker te koop.

 

juli 2020:

Voor lief nemen

De gewoonste zaak van de wereld: vakantie. Althans dat geldt de laatste tientallen jaren voor de meeste mensen in Nederland. Ja, we hebben op veel terreinen in ons land geen klagen: volgens mij een betrouwbare regering en dat diverse Europese landen wat jaloers naar ons kijken en onze premier met forse kritiek overspoelen, moeten we dan maar voor lief nemen.
Dit jaar leek het lange tijd dat corona onze traditionele zomervakantie danig in de war zou schoppen. Kunnen we naar het buitenland? Moeten we annuleren? Zoeken we iets in Nederland? In welke landen is het veilig genoeg? Welke coronamaatregelen gelden waar? Blijven we maar gewoon thuis?………… Mede door de keuzes die onze regering heeft gemaakt, lijkt het deze zomer toch mee te vallen en die 1,5 meter en zo af en toe een mondkapje moeten we dan maar voor lief nemen.
De basisscholen hebben het schooljaar nog goed kunnen afronden. Gelukkig mochten alle kinderen weer fulltime naar school en leek alles op de basisscholen weer heel gewoon. Na de vakantie zullen we pas echt kunnen zien wat de effecten zijn geweest van de coronatijd en wat we in het onderwijs hebben geleerd van de verwarrende maanden. Hoe dan ook het was goed dat we het schooljaar min of meer normaal konden afronden. En dat de musical wat anders ging en dat de ouders hun kinderen niet meer naar binnen mochten brengen, moeten we dan maar voor lief nemen.
Vakantie, we vinden het zo gewoon, we kijken er ieder jaar naar uit en of het nu dichtbij of ver weg is, na zo’n vakantie hebben we meestal weer energie opgebouwd voor een nieuw jaar. Hopelijk een wat normaler jaar en laat het coronavirus ons met rust.
Vakantie, we vinden het zo gewoon, laten we het dit jaar als bijzonder ervaren!

 

juni 2020:

Zelfstandigheid

Enkele jaren geleden leefden mijn beide ouders nog en in de laatste jaren van hun leven sprak ik regelmatig met hen over vroeger: hoe was het toen ik naar de kleuterschool en naar de eerste klas van de lagere school ging? Klopte mijn beeld van de start als voetballertje bij vv Zwaluwen Vlaardingen?

Nu na enkele maanden maatregelen i.v.m. het coronavirus lijkt het erop dat we het virus aardig onder controle hebben. Het belangrijkste is natuurlijk de medische kant van het verhaal: gezondheid gaat boven alles. Het is wat mij betreft ook interessant om te bekijken wat we van de afgelopen maanden hebben geleerd. Ik vis uit de diverse onderwerpen een ontwikkeling naar boven die zowel in de basisscholen als bij de voetbalclubs wellicht als heel positief omschreven mag worden.

Mijn kantoor bevindt zich in Het Lichtruim en in datzelfde gebouw krijgen ongeveer 400 kinderen les. Voor de corona-tijd was het om 8.30 uur een drukte van jewelste, want naast die 400 leerlingen zag en hoorde ik ook honderden ouders die hun kinderen naar de klas brachten. Op zich was dat heel gezellig en de afgelopen tientallen jaren zijn we dat heel gewoon gaan vinden: uitgebreid afscheid nemen, nog even kijken wat er in de klas gebeurt, nog even wat aan de leerkracht vragen, nog een keer uitgebreid zwaaien enz. Nu hoor ik rond half negen bijna niet eens dat de school begint. De kinderen komen zelfstandig binnen en de leerkracht is er ook gelijk voor hen en de klas kan snel beginnen…… het lijkt weer zoals ik het vroeger heb meegemaakt.
De voetbalclubs zijn gelukkig ook weer actief, weliswaar met enig kunst- en vliegwerk worden de trainingen verzorgd en kijken we uit naar de echte wedstrijden. Bij de trainingen van de jeugd zien we langs de lijn geen ouders en dat bevalt de trainers en de spelers volgens mij uitstekend. Ook uit een landelijk onderzoek kwam dit signaal afgelopen weekend in een reportage op de tv naar voren. In mijn jeugd moest je acht jaar zijn om te mogen voetballen. Mijn vader vond mij toen groot genoeg om zelf op de fiets te gaan en heeft mij nooit begeleid terwijl ik dwars door heel Vlaardingen moest fietsen.

Straks bij de wedstrijden mogen ouders vast wel weer komen kijken, maar alleen kijken s.v.p. en vooral ook in de kantine wat geld uitgeven; toch, penningmeester? De scholen zullen ongetwijfeld, zodra het weer mag, de ouders toelaten in het schoolgebouw, maar zoek met elkaar naar een goede balans.
Veel kinderen zijn gebaat bij meer zelfstandigheid en ze hebben in de afgelopen periode heel goed laten zien dat ze dat zeker aankunnen: complimenten!

 

mei 2020:

Sport, bijzaak?

De afgelopen twee keer besteedde ik in mijn columns vooral aandacht aan de consequenties van het coronavirus voor het basisonderwijs. Eigenlijk zou ik dat nu weer willen doen, maar een belangrijke bijzaak wordt wat jaloers. Een bruggetje van het onderwijs naar de sport: de afgelopen twee maanden waren de scholen grotendeels gesloten: thuisonderwijs, vakantie en half open. Zoals u wellicht weet, mopper ik vaak op het te weinig buitenspelen van kinderen. In deze coronatijd zie ik meer kinderen, al dan niet met hun ouders, buitenspelen. Hopelijk blijven ze dit ook in het post-coronatijdperk volhouden: lekker een balletje trappen of iets dergelijks.

Gezondheid gaat boven alles, de economie is heel belangrijk en ook de psychologische effecten mogen we niet onderschatten. Tsja, waar hoort sport dan bij? Meer dan 10 miljoen Nederlanders sportten tot voor kort wekelijks en nog eens vele miljoenen hadden veel plezier in het kijken naar sport. Natuurlijk is het een bijzaak, maar wel een belangrijke.

Volgens mij was het 11 maart toen bij FC De Bilt en de andere sportverenigingen het hek dicht ging; voorlopig tot 6 april. In middels weten we beter en zijn diverse strepen door competities gehaald en beginnen we na de zomer ‘gewoon’ opnieuw. Gelukkig is door de inzet van ons allen het coronavirus op z’n retour en geeft onze premier ons steeds meer ruimte. De kinderen op de basisscholen kunnen weer naar school, weliswaar nog niet helemaal gewoon, maar we gaan de goede kant op. Heel veel sportverenigingen hebben de sloten van de hekken gehaald, nog niet voor wedstrijden, maar wel voor trainingen al dan niet rekening houden met de 1,5 meter. Knap trouwens hoe al die vrijwilligers zorgdragen voor de mogelijkheden binnen de corona-grenzen!
Maar wat balen die penningmeesters en kantinebeheerders van de sportverenigingen. In het voorjaar zorgt de omzet in de kantine er meestal voor dat de begroting gehaald wordt. Dat wordt dit jaar dus een groot probleem! Niet in verhouding met de aan de hoofdzaken gerelateerde problemen, maar toch vraag ik begrip voor deze situatie.

Horeca, toerisme, cultuur, openbaar vervoer, zorginstellingen, onderwijs en nog veel meer werkgebieden kijken reikhalzend uit naar hun voorzichtige openstellingen of uitbreidingen daarvan. Als we allemaal ons gezonde verstand blijven gebruiken, ook de knappe koppen die een vaccin ontwikkelen, dan kunnen we na de zomer weer met meer dan 10 miljoen Nederlanders tijd besteden aan een belangrijke bijzaak: sport.

 

 

april 2020:

Omdenken

Aan de vooravond van de zesde week van het thuisonderwijs schrijf ik deze column en ben ik in afwachting van de persconferentie van dinsdagavond 21 april. Als u deze column leest, dan heeft u met ongeveer acht miljoen medekijkers gehoord en gezien hoe we verder gaan in onze strijd tegen het corona-virus. Voor de twee onderwerpen waarvoor ik ben gevraagd om columns te schrijven is het ene onderwerp een hoofdzaak: het onderwijs en het andere een belangrijke bijzaak: voetbal. In mijn werk moet ik veelvuldig hoofdzaken van bijzaken onderscheiden, dus in dit geval zal ik me richten op het onderwijs. Enkele jaren geleden hadden we met al het personeel van Delta een presentatie over Omdenken van Berthold Gunster (Google maar). In deze ingewikkelde tijd zijn de principes van Omdenken heel toepasselijk. Helaas geven deze principes geen antwoorden op het bestrijden van het virus, maar helpen ze ons wel bij het omgaan met organisatorische problemen.

Zes weken geleden gingen de kinderen en hun juffen en meesters nog gewoon naar school. Er werd lesgegeven zoals we gewend waren. In toen ineens was het anders. Op die eerste maandag moesten de scholen ‘omdenken’ en wat hebben ze in korte tijd veel bereikt! Natuurlijk kan het altijd anders en soms beter. Niet alle kinderen hebben we thuis goed aan het schoolwerk. Niet alle leerkrachten konden dit zomaar in een keer goed. Niet alle ouders konden er thuis goed mee om gaan. Maar de overgrote meerderheid heeft het prima gedaan. Dat diverse media en sommige politieke partijen zo stressen over enorme achterstanden, vind ik echt te kort door de bocht. De kinderen zijn er echt niet dommer op geworden hoor. In onze gemeente hebben de scholen naar beste eer en geweten gehandeld. De meeste kinderen doen hun thuiswerk goed en de leerkrachten krijgen ook steeds meer grip op de kinderen die moeite hebben met thuisonderwijs.

Na de meivakantie gaat het vermoedelijk weer anders, maar hoe? Over 48 uur weet ik meer. U heeft onze premier inmiddels horen vertellen dat………? Laat ik er maar van uit gaan dat de scholen gefaseerd open gaan: 150 cm afstand tussen personen, hoeveel personen passen in een lokaal, bovenbouw, onderbouw, leerkrachten die wat ouder zijn en niet op hun kleinkinderen mogen passen, ouders die bang zijn om hun kind naar school te laten gaan, ouders mogen de schoolgebouwen niet in, hoe zit het met het onderzoek van het RIVM inzake die 100 gezinnen, in hoeverre verspreiden kinderen het virus, …… en vast nog veel meer onderwerpen waardoor je zou kunnen zeggen: nee, het kan dus niet.

Maar onze economie dan, zou het niet fijn zijn als meer ouders weer wat meer gewoon naar hun werk kunnen. En als we niet (gefaseerd) open gaan en langer doorworstelen op de huidige weg, hoelang dan nog? Ik ben nu nog niet zo bang voor algemene achterstanden, maar ik zie natuurlijk wel dat de verschillen tussen de kinderen toenemen. Er moet dus wat gebeuren. Hoe? Gezondheid boven alles, gebruik in ieder geval het gezonde verstand en het kan anders dan we gewend zijn: Omdenken!

Ook ik betrap mezelf regelmatig op ingeslepen patronen. Vorige week vroeg Henk van de Vierklank mijn mening over een andere indeling van vakanties door het jaar heen. Ik reageerde vrij bot met een opmerking. Henk, daar houd ik me nu niet mee bezig, eerst corona. Nu na het schijven van deze column: Henk, ik moet hier zeker over omdenken, wie weet?

 

 

maart 2020:

Onzekerheid

Het lukt me vandaag niet om mij echt goed te concentreren op het schrijven van een column, dus mijn bijdrage deze week zal niet tot de taalkundige top gaan horen. De onzekerheid over waar we nu precies aan toe zijn, is voor mij de hoofdreden voor het gebrek aan concentratie. Hoe zijn we met z’n allen in deze pandemie beland en hoe pakken we het nu met elkaar aan? Ik ben een getallenfreak en ik puzzel me gek tussen al die grafieken en overzichten. Daarnaast verbaas ik me over het enorme verschil: mensen die het heel serieus nemen en mensen die het allemaal maar flauwekul vinden. Ook nadenken over berichten: Je kunt weer vissen zien zwemmen in Venetië. De luchtkwaliteit is enorm verbeterd. Bedrijven die een slaatje slaan uit de verkoop van mondkapjes. Ouderen die geen bezoek meer krijgen. Kinderen in lastige thuissituaties. En nog een heleboel onzekerheden om over te piekeren.

Direct na de persconferentie van onze premier op 15 maart zijn de scholen aan de slag gegaan met het opzetten van thuisonderwijs en de opvang van kinderen van ouders die het thuis niet kunnen regelen. Wat een onzekerheid voor al die leerkrachten. Ja, een keer voor een ziek kind wat huiswerk in orde maken, is wel wat anders dan voor enkele weken voor je hele klas goed thuisonderwijs organiseren. Voor enkele weken of misschien wel enkele maanden! En wat lastig voor al die ouders: Het is al een klus om kinderen goed op te voeden en te verzorgen, vaak in combinatie met een baan, maar dan nu ook nog een paar uur per dag je kind begeleiden met schoolwerk. En dan al die kinderen die in een klap hun vastigheid kwijt zijn en bovendien ook een heleboel van de algemene onzekerheid meekrijgen: kleine potjes hebben grote oren. Wij als volwassenen begrijpen het niet helemaal of helemaal niet, laat staan wat de meeste kinderen nu ervaren. Terwijl ik dit schrijf, krijgen we een NL-Alert……….. dat zou toch overbodig moeten zijn. Naast alle zaken die we met z’n allen al prima hebben geregeld, geeft dit aan dat we ook nog wat te leren hebben.

Het thuisonderwijs is een uitdaging, maar hierbij wil ik wat onzekerheid wegnemen: doe in ieder geval je best en als we weer ‘gewoon’ naar school kunnen, is er een zekerheid: we pakken de draad wel weer op.

 

 

Februari 2020:

Goed nieuws

Na enkele jaren met regelmatig geklaag van mijn kant over de beperkte aanpak van het lerarentekort, nu gelukkig een keer wat betere berichten. O, is het lerarentekort alweer voorbij dan? Nee, nog lang niet en het wordt de komende jaren zelfs nog nijpender, maar ik zie weer licht aan het einde van de lange gang. De aantallen studenten aan de Pabo’s nemen gestaag toe en het percentage (jonge) mannen dat voor een baan in het basisonderwijs kiest, stijgt eveneens. Het gaat helaas nog wel enkele jaren duren, voordat we profijt gaan hebben van deze recente ontwikkeling, maar ik vind dit toch echt goed nieuws.
Een paar weken geleden waren veel scholen in Nederland een of twee dagen dicht en werden diverse acties gevoerd, want we zijn er nog niet! Een van de twee onderwijsministers, heer Slob, was actief in de media kletste er wat op los om bewust of onbewust halve waarheden te melden. Zo noemde hij in het programma Op1 een bedrag dat een gemiddelde leraar in het basisonderwijs per maand verdient. Niemand aan die tafel had zich hier blijkbaar in verdiept en de minister kreeg geen tegenspraak. Scholen krijgen hun bekostiging op basis van de kosten van een gemiddelde leerkracht in ons land. Daar komt het: dat is 15% minder dan het rekenwonder Slob de media voorhield. Is dit goed nieuws? Gaan de salarissen dan omhoog naar het gewenste niveau?
Komt het lerarentekort dan alleen door het salaris en de werkdruk? Nee, er zijn veel meer factoren en deze column is niet de plaats om daar een uitvoerig betoog over te houden. Ik kijk ook graag naar de toekomst en ik merk op dat de salarissen omhoog gaan, dat de werkdruk beter wordt aangepakt en……… dat steeds meer mensen positiever praten over het basisonderwijs. In onze gemeente hebben we fijne scholen waarin personeel, leerlingen en ouders prima samenwerken. Gelukkig zien we ook dat de studie aan de pabo ontwikkelt, zodat het weer echt een opleiding wordt voor vrouwen én mannen.
Goed nieuws: Binnenkort zijn de open dagen aan de Marnix-academie in Utrecht en ik kan deze Pabo van harte aanbevelen. Dus als je dit jaar examen gaat doen voor HAVO of VWO en lijkt het je gaaf om echt het verschil te maken voor de komende generaties kinderen………..

 

Januari 2020:

Lezen en buitenspelen

Afgelopen week las ik in de krant en zag ik op het journaal dat het lezen in ons land achteruit holt. Dat was al eerder bekend, want onze pubers scoren op de internationale ranking aanzienlijk slechter dan pubers in de ons omringende landen. Ze lezen minder goed en ze vinden het over het algemeen niet leuk; en dat is dan nog eufemistisch ook. Wat me opviel, was dat de geïnterviewde brugklasdocent Nederlands uit de Bijlmermeer een relatie legde met het lerarentekort in het basisonderwijs. Nu is de bevolking in de Bijlmermeer niet bepaald een doorsnee van onze samenleving dus ik neem zo’n opmerking graag met een korreltje zout. Natuurlijk maak ik me ook grote zorgen over het toenemende tekort aan goede leerkrachten in het basisonderwijs. Als kinderen niet goed worden gestimuleerd om te lezen, doordat ze te vaak andere gezichten voor de klas hebben of regelmatig genoegen moeten nemen met minder capabele invalleerkrachten, dan gaan diverse ontwikkelingen niet zoals we wensen.
Maar, het lerarentekort is pas van de laatste jaren en de internationale metingen betreffen vijftienjarigen, dus wellicht zijn er ook andere oorzaken te benoemen. Het basisonderwijs en het voortgezet onderwijs moeten zeker ook de hand in eigen boezem steken en in ieder geval niet elkaar de schuld geven. Dus vooral aan de slag om het verloren gebied weer te herwinnen.
De samenleving heeft volgens mij de grootste klus te klaren. Ja, volgens mij moeten we allemaal gaan inzien dat onze jeugd na schooltijd het liefst thuis achter een scherm zit en dat deze bezigheid voor lezen, motoriek, creativiteit, sociale vaardigheden e.d. heel beroerd is.
Gewoon iedere middag na schooltijd lekker buitenspelen en als het regent een boek lezen. Nee, niet de hele middag, maar in ieder geval een deel van de middag. En dan daarna een computerspelletje, een film of wat dan ook. Volgens mij is dit besef bij steeds meer (groot)ouders in onze gemeente geland. De speelveldjes worden gelukkig niet volgebouwd, dus buitenspelen! De boekenwinkels moeten er rekening mee houden dat de verkoop van kinderboeken in 2020 spectaculair zal stijgen!

 

December 2019:

Stokpaardjes

Spreekwoordelijk gezien bereed ik in 2019 enkele stokpaardjes: de ene met veel plezier en de andere omdat het moest. Als ik zo eind december mijn columns van 2019 nog eens lees en daarmee terugblik op een boeiend kalenderjaar, dan realiseer ik me dat ik heel vaak het lerarentekort onder de aandacht heb gebracht. Was dit terecht of aanstellerij? Ik stelde me in ieder geval niet aan, want ook in ons mooie De Bilt gaat het steeds lastiger worden om goede leraren te vinden. De vakbonden hebben wederom acties aangekondigd, dus ik vrees dat dit stokpaardje ook in 2020 in beeld zal verschijnen: maar dan wat mij betreft steeds om te melden dat het onderwijs echt een schitterende omgeving is om in te werken! Een ander stokpaardje is natuurlijk de plaatselijke voetbalclub. Het was in 2019 voetballend zeer succesvol bij FC De Bilt met historische prestaties zoals het kampioenschap en de promotie van het vlaggenschip naar de eerste klasse en de promotie van de jongedames naar de landelijke divisie! Een combinatie van deze twee stokpaardjes is mijn regelmatig terugkerende onderwerp: kinderen bewegen niet genoeg, omdat zij na schooltijd te weinig buiten spelen en de ouders zijn daar verantwoordelijk voor, niet de school of de sportvereniging!
Heb ik nog ergens anders over geschreven? In tien van de twaalf columns raakte ik onderwijs, voetbal of bewegen, dus er bleven twee onderwerpen over die nog niet op mijn stokpaardjes passen. Over een onderwerp ga ik zeker vaker schrijven: duurzaamheid! Of het zal gaan over het bijna energie neutrale schoolgebouw van de Regenboog of over de boeren die met hun hypermoderne trekkers de groenstroken tussen en langs de Biltse Rading hebben ‘verwoest’. Het andere onderwerp betrof het schminken van de hulpjes van Sinterklaas en ik verwacht eigenlijk dat ik daar echt niets meer over hoef te schrijven.
Veel plezier met het lezen van de columns in 2020, ook die met de stokpaardjes van Evelien, Ike en Edwin.

5 december 2019

Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om over het leuke kinderfeestje van Sint Nicolaas iets te schrijven, want ook dit jaar heeft het al genoeg gedoe opgeleverd, maar aangezien deze column op 5 december verschijnt, kan ik er helaas niet omheen. Met enige tegenzin heb ik mijn column “Nuance” van precies drie jaar geleden nog eens gelezen en geconstateerd dat het er in Nederland en in De Bilt nog niet veel beter op is geworden. Nou Martin, doe niet zo negatief. Oké, de kinderen lijken over dit onderwerp verstandiger dan veel volwassenen. De helpers van de Goedheiligman zijn op de televisie gelukkig met hun tijd meegegaan en volgens mij is er geen kind in Nederland dat zich hier druk om maakt.

Plaatselijk hebben we wellicht nog wel wat te winnen. Ik was voor het eerst sinds jaren bij de plaatselijke intocht; ik heb drie kleinkinderen in de goedgelovige leeftijd, dus opa kom je ook? Het was op een zaterdagmiddag en ik moest een keuze maken: Voetbal of Sint? Kleinkinderen gaan natuurlijk voor, dus opa naar de Hessenweg. Supergezellig georganiseerd, veel volwassenen en kinderen, een geluidswagen, liedjes zingen, dansen van links naar rechts, Sinterklaas op het balkon, veel zwarte Pieten die pepernoten uitdeelden en een kleinzoon van vier die aan mij vroeg: opa waar zijn de echte Pieten? Want deze zijn helemaal zwart. Oeps…………., volgend jaar misschien.
Veel plezier met de kinderen tijdens pakjesavond.

 

November 2019:

Staken, staken en nog eens staken

Eerst de boeren die met hun tractoren voor veel spektakel zorgden. Tractor? Nee, het is een trekker en dat een boer in Groningen met een trekker de deur van het Provinciehuis openduwde, het is en blijft een trekker; een boer laat je niet wachten. Ook op de landelijke dag voor de trekkers was er veel materieel geweld op het Malieveld. Daarna de bouwvakkers en die mooie Haagse grasvlakte is nu wel geruïneerd. Gelukkig komen op woensdag 6 november de leerkrachten gewoon te voet, toch? Dat dacht ik tot afgelopen vrijdag, maar wat schetste mijn verbazing. De vakbonden waren ineens tevreden met het incidentele geld dat minister Slob voorstelde. Op het nieuws klonk: de onderwijsstaking gaat niet door. Wat een smerig spelletje zo vlak voor het weekend zeg, verdeel en heers tussen leden en vakbonden, basisonderwijs en voortgezet onderwijs. De meeste mensen die dit aan de zijlijn volgen, denken dat het onderwijs nu eens moet ophouden, want het kost al zoveel geld en nu krijgen ze weer wat extra. Op zich begrijp ik deze reacties ook best wel, maar de kern van het probleem wordt steeds groter. Wat is dan de kern? HET LERARENTEKORT, dat de komende jaren oploopt tot ongeveer 8.000 fulltimers in het basisonderwijs.

Onderwijs is geen ‘Toprioriteit’

Nu stelt de minister voor om incidenteel geld te geven voor allerlei onderdelen o.a. salarisverhoging. Ja, u leest het goed. De salarissen kunnen incidenteel wat omhoog en daarna? Omlaag? Het is weer een klunzig signaal en nu gaan de middelbare scholieren zeker niet naar de PABO. Met veel plezier, maar ook met gemengde gevoelens, heb ik vorige week naar Zondag met Lubach gekeken en geconstateerd dat wij niet een ‘Toprioriteit’ zijn voor onze regering, terwijl Rutte diverse onderwerpen wel tot topprioriteit heeft verheven.
Op het moment dat ik dit schrijf, weet ik nog niet wat de scholen op 6 november willen, maar wat mij betreft gaan ze die dag dicht, zoals eerder is aangekondigd.
Middelbare scholieren: dat geld gaat heus wel komen, we blijven actievoeren, dus meld je aan bij de PABO. (niet die website)

 

Oktober 2019:

Duurzaamheid

Mijn vrouw en ik proberen na de zomervakantie weer eens een poging te wagen om de overtollige kilo’s kwijt te raken. Als je op Internet zoekt naar manieren waarop je dit kunt doen, dan schrik je van allerlei tegenstrijdigheden en Babylonische spraakverwarringen. Nou ja, we zullen maar gewoon van alles wat minder eten. Over duurzaamheid gesproken, de discussies daaromtrent lijken ook veel op het verhaal van de Toren van Babel. Soms geen touw aan vast te knopen, maar vooral een enorme boventoon van eigen belang. De boeren gaan met hun tractoren naar Den Haag ……..of het om stikstof gaat of om CO2, geen idee, maar we produceren in ons landje echt veel te veel vlees en mest. Dan blijkt de luchtvaart slechts 1% bij te dragen aan die stikstof. O, dan is dat vliegen dus niet zo erg…….….. pffff, er is meer vervuilende troep dan stikstof! Eet je een kiwi uit Nieuw-Zeeland of een appel uit Bunnik? In de week van duurzaamheid lees ik veel artikelen in kranten en ik vind het echt boeiend en ik wil ook graag steentjes bijdragen aan een duurzamere samenleving. Soms liggen ze voor het oprapen: zaterdag kwam een vaste supporter van FC De Bilt op de fiets aan in Leusden en dacht ik: waarom ben ik hier met de auto? Niet over nagedacht! Op de fiets: Beter voor het milieu en ook weer een kilootje kwijt. Bijdragen leveren aan een betere toekomst voor ons en onze kinderen, dat kan iedereen: ieder binnen de eigen mogelijkheden. Personen met veel invloed in bedrijven of politiek kunnen zeker het verschil maken, maar ook de miljarden kleine steentjes zijn heel belangrijk. Hoe krijgen we iedereen in de goede stand, hoe zorgen we er voor dat iedereen het kan en wil begrijpen?

Eerst begrijpen dan ingrijpen

Hopelijk helpt de duurzaamheidsmarkt op zaterdag 12 oktober bij de Oosterlichtkerk in Bilthoven ons een handje om diverse thema’s beter te gaan begrijpen; het programma is zowel leuk als interessant. Tot zaterdag en daarna bijna alles een beetje minder graag. Bijna alles? Ja, water drinken en bewegen mogen gerust wat meer.

 

September 2019:

De Scholen zijn weer begonnen

Al die mooie spandoeken met de aanwijzing dat de scholen weer zijn begonnen. Prima om je te realiseren dat er rond half negen in de ochtend en twee uur in de middag veel kinderen onderweg zijn: voorzichtigheid geboden! Alsof dat anders niet moet? Of is het ook een onderdeel van A naar Beter: meer files op de weg? Natuurlijk is het ook belangrijk om te weten dat Het voetbal ook weer is begonnen en dat op zaterdagochtend veel jongens en meisjes, hopelijk op de fiets, naar hun sportvereniging gaan en dat zij doordeweeks in het begin van de avond mogen trainen.
Wat een spanning in de zomervakantie op veel basisscholen in ons land: kunnen we straks wel goed beginnen? Hebben alle groepen wel een meester of juf? In de media kreeg dit gelukkig behoorlijk de aandacht o.a. bij Hollandse zaken en onlangs bij Beau. Het is echt schrijnend in ons land: het aantal leraren dat we tekort komen varieert erg, dus ik noem hier geen getal, maar het neemt wel schrikbarend toe. De afgelopen weken was de eerste vraag die mensen aan mij stelden niet: Hoe was je vakantie, maar hebben jullie genoeg leerkrachten? Met enige schroom antwoordde ik: Ja, nu nog wel. Natuurlijk hebben we hier in onze mooie gemeente veel voordelen, waardoor er nog voldoende animo is om hier leerkracht te willen zijn: midden van het land en in een mooie omgeving dicht bij een grote stad, maar ook: leuke scholen, goede schoolteams, fijne leerlingen en ouders! De scholen in onze gemeente zijn prima begonnen: zelfs meer sollicitanten dan banen!

Toekomst

Het is echt zo’n mooi vak, dus het moet goed komen. Twee jaar geleden heb ik me voorgenomen dat ik tijd maak om met mensen te praten die overwegen om het onderwijs in te gaan. Vaak mannen of vrouwen die inmiddels een mooie carrière maken, maar zich toch afvragen of dit hen wel de voldoening geeft die ze wensen. Afgelopen jaar ongeveer 50 gesprekken. In de zomervakantie kreeg ik weer diverse mails: via ouders of leerkrachten van onze scholen werden zij getipt om contact met mij op te nemen en de eerste gesprekken zijn al weer gevoerd: gaaf om te doen! Het zijn de beetjes die helpen, de grote klap moet komen………. Ga na de middelbare school naar de PABO! Minister Slob moet zich realiseren dat dit niet vanzelf gaat en dat die lapmiddeltjes, zoals mijn gesprekken, lokaal interessant zijn, maar landelijk niet meer zijn dan druppels op een gloeiende plaat.

 

Augustus 2019:

In 2020…..

Tot enkele jaren geleden was Duitsland voor mij een land waar je doorheen moest als je op vakantie ging; ik kon me niet voorstellen dat ik daar mijn zomervakantie zou doorbrengen. Waarom? In mijn jonge jeugd waren Duitsers volgens mijn opa’s toch vooral foute mensen die de oorlog hadden veroorzaakt en in mijn oudere jeugd waren het de mazzelaars die in 1974 wereldkampioen werden. O, o wat een kortzichtigheid van mezelf en gelukkig kwam het verstand met de jaren. Mijn vrouw en ik hebben inmiddels al aardig wat vakanties in Duitsland doorgebracht en de oude vooroordelen zijn verdwenen. Het is een mooi land en ook behoorlijk gevarieerd.
Dit jaar waren we in de Harz, in het midden van Duitsland. Een gebied dat na de oorlog verdeeld werd door Oost en West. Het oostelijke gedeelte lag zo’n 40 jaar achter het ijzeren gordijn. Daar waar de Ossies in die jaren steeds minder zelf keuzes gingen maken, steeds minder zelf gingen nadenken, want het maakte toch allemaal niet zoveel uit. Oké, misschien wel weer een vooroordeel of te kort door de bocht, maar het verschil is nog steeds zo goed te zien en dat terwijl het gordijn 30 jaar geleden is gevallen. Het interesseert me zeker: het verschil tussen de oude DDR en het huidige Duitsland, maar ik voel me niet geroepen om hier een historisch epistel op te gaan hangen.

Naar de Pabo?

De Harz is in de zomer bij uitstek geschikt om te wandelen en dat hebben we volop gedaan en na een stevige wandeling vond ik het fijn om lekker te lezen. Misschien toevallig, maar ik las in enkele boeken terugblikken van hoofdpersonen naar hun schooltijd. Hieruit haalde ik met enige fantasie de juffen en meesters uit het voormalige Oost- en West-Duitsland. Mooi om te lezen dat goede Leerkrachten (met hoofdletter) zoveel betekenen in de jeugd en ook in het verdere leven. Ook ik heb goede en slechte herinneringen aan mijn schooltijd. Voor mij waren deze herinneringen aanleidingen om onderwijzer te willen worden. Voor Ali B was de betreffende juf doorslaggevend om zijn talenten te gaan gebruiken. Talloze voorbeelden! Wow, wat zijn die Leerkrachten belangrijk!
Als je nog twijfelt aan het jaar 2020? Ik bedoel niet dat je op vakantie naar Duitsland moet gaan. Nee, denk eens terug aan die supergoede meester of juf en……… wellicht is er via de Pabo een kans om hem of haar te evenaren. Ik ben bang dat niet veel examenkandidaten van Havo of VWO deze column lezen, maar wellicht worden ze getipt, alvast bedankt!

 

Juli 2019:

Challenge

Eigenlijk gruwel ik van het feit dat we steeds meer woorden in de taal van de ons verlatende Britten gebruiken, maar ja, het klinkt blijkbaar een stuk stoerder; de vertalingen in het Frans of Duits klinken echt niet. Toen ik in 1997 na meer dan twaalf jaar schooldirecteur in Rotterdam te zijn geweest, overstapte naar de Groen van Prinstererschool in De Bilt, vroeg men aan mij waarom? Nou, gewoon een nieuwe uitdaging. Nu had ik waarschijnlijk gezegd: een challenge om in een nieuwe omgeving een nog betere schooldirecteur te worden, ofzo?
Waarom deze titel? Enkele jaren geleden vond ik het eerst heel raar en daarna eigenlijk heel gaaf: Een emmer met ijswater over je hoofd kiepen of geld geven ten behoeve van ALS-patiënten: the ice-bucket-challenge. Onlangs kreeg ik een filmpje doorgestuurd waarin een celeb (John Mayer) met een beheerste karate-kick de dop van een fles afdraaide: the-bottle-cap-challenge. Deze challenge gaat viraal op social media en ik moet eerlijk zeggen: I’m impressed.

Daarna ging ik me wat meer verdiepen in het fenomeen challenge. Niet die spannende VAR-momenten op Wimbledon, maar allerlei uitdagingen die volwassenen en ook kinderen aangaan, je kunt het zo gek niet bedenken; gelukkig bijna allemaal heel onschuldig en laten we dat s’il vous plait zo houden.
Ik ga in deze vakantie zeker de uitdaging aan om een dop van een fles te schoppen en ik duik zeker weer in een ijskoude bergbeek, maar ik ga niet uitproberen hoeveel marshmallows in mijn mond passen (chubby bunny). De belangrijkste uitdaging voor ons allen is om in de vakantie lekker rust en ontspanning te vinden: ik kijk er naar uit.

Twee ‘challenges’ die binnen mijn column-thema’s passen:
Op de basisscholen in onze gemeente is het heel plezierig en mede daardoor hebben we momenteel genoeg personeel, maar het zal de komende jaren echt een ‘défi’ zijn om dit zo te houden.
En FC De Bilt gaat de ‘Herausforderung’ aan om een goede eersteklasser te zijn.

Geniet van de zomervakantie.

 

Juni 2019:

Nog meer bewegen

Heeft u enig idee hoeveel kinderen van 7 t/m 12 jaar in onze gemeente wonen? Ruim 3.000. Wist u dat ongeveer 85% van hen op een sportvereniging zit? Aangezien het algemeen bekend is dat goed en voldoende bewegen heel belangrijk is voor kinderen, en overigens ook voor volwassenen, lijkt het erop dat we het in onze gemeente goed voor elkaar hebben. Kortom, niks meer aan doen. Hallo, hoor je wat je zegt, denk je dat je er bent als 85% van de kinderen op een sportvereniging zit? Hoe zit het dan met die andere 15%? Nou die krijgen toch twee keer in de week op school gym van een echte vakleerkracht. Oké, we zijn zeker op de goede weg, maar nu de nuancering. Als een kind lid is van een sportvereniging dan wil het niet zeggen dat dit kind veel beweegt. De meeste kinderen gaan hooguit een keer per week naar een soort training en hebben vaak in het weekend een wedstrijdje; mijn inschatting is dat dit gemiddeld slechts in 30 weken per jaar zo is. Al eerder schreef ik over buitenspelen, hoeft niet perse voetbal te zijn! Ik benoemde ook de grasveldjes waar zelfs gras groeit in de doelgebieden. Mijn conclusie was toen dat van die ruim 3.000 kinderen niet heel veel bijna dagelijks lekker buitenspelen. Het afgelopen jaar heb ik over dit onderwerp veel gesproken met ouders en kinderen en het is ook heel begrijpelijk dat de concurrentie met de spelcomputer moordend is, maar laten we met elkaar zoeken naar een betere balans.

En dan zijn daar de buurtsportcoaches

Op steeds meer veldjes en pleintjes stimuleren onze buurtsportcoaches de kinderen om te komen sporten, zoals de laatste tijd op het plein van de Martin Luther Kingschool in Maartensdijk, op het plein van Wereldwijs in Bilthoven en op het Cruyffcourt in De Bilt. Volgend schooljaar gaan zij dit intensiveren en zij rekenen erop dat de ouders hun kinderen ‘dwingen’ om hieraan deel te nemen. Ook op de dagen dat de buurtsportcoaches er niet zijn, kan daar natuurlijk volop gesport en gespeeld worden. En niet alleen daar! Kom alsjeblieft niet met smoezen dat het in onze gemeente niet goed geregeld is en natuurlijk hoeven de ouders hun kinderen niet te dwingen, maar stimuleren, dat kan in ieder geval!
Waar is de tijd dat kinderen na schooltijd eerst even thuis moesten komen voor een kopje thee en een biscuitje en daarna gelijk naar buiten renden om te gaan spelen en altijd net iets te laat thuis kwamen om te eten?

 

 

Mei 2019:

Wat vliegt de tijd

Een keer in de vier weken mag ik een column verzorgen in de Biltsche Courant en ik doe dat echt met heel veel plezier. Gewoon zo af en toe eens na te denken over zaken die binnen het onderwijs en de sport in onze gemeente relevant zijn en daar dan wat over op te schrijven. Meestal ligt mijn concept op tijd klaar en maak ik dit in het weekend af, maar nu kreeg ik van Ellis (hoofdredacteur) een berichtje met de vraag of mijn column al klaar is. Zijn de vier weken dan al weer om? Ja, ik zat dit weekend zo met mijn hoofd bij FC De Bilt, dat ik helemaal vergat om na te denken over een column. Of kwam het door het songfestival? Nee, dat kan ik niet de schuld geven. Alhoewel ik het optreden van Duncan wel supergoed vond. Meer dan veertig jaar geleden dat we wonnen, wat vliegt de tijd! Nee, het kwam echt door FC De Bilt. Ik was een lang weekend met mijn vrouw weg, supergezellig en redelijk mooi weer. Ik kreeg op de zaterdag rond de lunch een mooi bericht dat het tweede kampioen was geworden en dus promoveert naar de reserve hoofdklasse: echt een topprestatie! Daarna begon het eerste in de uitwedstrijd tegen Waterwijk. Wij in de auto ergens in het noorden van het land luisterend naar Radio M, want daar werd verslag gedaan van het mogelijke kampioenschap en dus promotie naar de 1e klasse, voor het eerst in de clubgeschiedenis; de club bestaat sinds 1997, wat vliegt de tijd.

Trots op de kampioenen

Rond 15.00 uur kreeg FC De Bilt een penalty en die werd vlak voor het nieuws van drie uur benut, daarna volgde de verplichte riedels op de radio: reclame, nieuws, reclame….. wat duurde dat lang zeg, de tijd vloog nu even niet. En ja, daar kwam de reporter weer en meldde dat FC De Bilt inmiddels twee keer had gescoord. Vervolgens won FC De Bilt met ruime cijfers en werd het de onbetwiste kampioen en volgde er ’s avonds een groot feest in de kantine. Zowel het eerste als het tweede van een voetbalclub kampioen, dat gebeurt niet vaak.
Het “We are the champions” had eerder op de dag ook al geklonken voor de meiden, sorry dames, van een jaar of 15 van FC De Bilt, want die bekroonden zichzelf als de beste ploeg in hun leeftijdscategorie in ons land! Hopelijk vliegt de tijd en zijn zij over enkele jaren FC De Bilt dames 1.
Tot slot, de tijd vliegt en voor je het weet is het weer zaterdag en dan speelt ons eerste thuis om half drie: tot zaterdag bij FC De Bilt!

 

April 2019:

Als de zon schijnt

“Alles ziet er anders uit als de zon schijnt”, een leuk liedje en er zit ook wel wat in. In een week met prachtige wedstrijden in de Champions League en een mooie Passion vanuit Dordrecht, dacht ik op stille zaterdag lekker in het zonnetje FC De Bilt weer te zien winnen met het kampioenschap binnen handbereik. De ploeg miste echter te veel kansen en bleef op een gelijkspel steken, maar hierover elders in de krant meer.
Diezelfde avond nadat de zon was onder gegaan, las ik de hoofdlijnen van De Staat van het Onderwijs 2019. Jaarlijks brengt de inspectie van het Onderwijs een goed leesbaar rapport uit. Schijnt de zon over ons onderwijs? Kwalitatief gezien eigenlijk wel; we horen echt tot de top van de wereld. Bijna nergens in de wereld volgen percentueel gezien zoveel leerlingen hoger onderwijs en voelen de meeste leerlingen zich gelukkig; daar kunnen, nee daar moeten we trots op zijn. Natuurlijk roert de inspectie nog genoeg verbeterpunten aan, waar overigens het onderwijs zelf ook al flink aan werkt. Ik kan u aanraden om te googelen naar dit rapport en na het lezen hiervan onder de indruk te zijn van al die leerkrachten die dagelijks voor heel veel kinderen de zon laten schijnen. Het is bovendien ook echt een heel gaaf beroep: leerkracht op een basisschool. De werkdruk hebben we m.i. al aardig opgelost (zeker in onze gemeente) en als de overheid er nog een schepje salaris bovenop doet, dan zullen er zeker voldoende leerkrachten komen. Is dat zo? De instroom op de Pabo’s valt dit jaar nog tegen en in het eerder genoemde rapport staat bij de paragraaf over het lerarentekort dat over tien jaar een tekort van 10.000 fulltime leraren kan ontstaan; dat zijn bijna twee leraren per basisschool!

Kiezen voor een zonnige baan

In het lopende schooljaar spreek ik gemiddeld twee keer per week met iemand die overweegt om leraar op een basisschool te worden. Heel vaak worden deze mensen getipt door leerkrachten of ouders van onze scholen. Gaaf die betrokkenheid om gezamenlijk het lerarentekort in de gemeente De Bilt terug te dringen en het lijkt heel aardig te lukken! Wat mij betreft tijd voor de volgende stap: zit je in de bovenbouw van een middelbare school?…………… nee hoor, jullie hoeven echt niet allemaal naar de Pabo, maar neem deze optie wel serieus: het werk is heel boeiend en geeft veel voldoening, het salaris is echt zo slecht niet meer en als de zon schijnt heb je meestal vakantie.

 

Maart 2019:

Was dit alles?

Ruim een week na de landelijke staking in het onderwijs is het een uitgelezen moment om mijn mening te ventileren in een plaatselijke column, maar er gebeurde veel meer in de afgelopen week. Dan maar heel kort: staken vind ik niks, maar dat we een enorm lerarentekort tegemoet gaan, vind ik ook niks. Waarom dan toch staken? Betere arbeidsomstandigheden gaan op termijn zorgen voor meer (jonge) mensen die kiezen voor het mooiste beroep: leerkracht op een basisschool!
Vijf dagen na de verschrikkelijke gebeurtenis in Utrecht wil ik graag mijn complimenten geven aan de stad Utrecht en haar omgeving. Kordaat handelen en rust bewaren; ook goed gedaan door al die basisscholen in het midden van ons land.
Een paar dagen na de verkiezingen voor de Provinciale Staten heb ik ook alle redenen om daar iets van te vinden. We zijn inwoners van een topland, wij horen tot de top vijf van de gelukkigste landen, maar waarom dan toch zoveel ontevredenheid? Ik hoor waarschijnlijk volgens die uil-van-Minerva-aanhanger ook tot de klimaatdrammers. Natuurlijk is mijn bijdrage aan het klimaat maar een druppel op de gloeiende plaat, maar met miljarden druppels kunnen we echt wel wat bereiken voor ons nageslacht.

Het was me het weekje wel.

Vandaag (zaterdag) heb ik weer genoten van FC De Bilt. Voorafgaande aan de wedstrijd van het eerste elftal tegen IJFC was daar wel die minuut stilte, die bij het Nederlands Elftal ontbrak. De honderden toeschouwers beaamden deze minuut met een mooi applaus. Vervolgens werd de wedstrijd met 3-1 gewonnen, waardoor de koppositie niet in gevaar kwam. Tijdens die wedstrijd vroeg Rens Kersten aan mij of ik wist waarom hij zich na afloop moest melden in het sponsorhome. Ik hoefde niet te liegen en kon oprecht zeggen dat ik het niet wist.
Na de wedstrijd was het sponsorhome bomvol en zat Rens verbaasd om zich heen te kijken. De voorzitter nam het woord en stak de loftrompet over al het werk dat de 81-jarige Rens sinds zijn 14e jaar bestuurlijk en organisatorisch heeft gedaan en reikte hem de eerste Rens Kersten vrijwilligersbokaal uit; oftewel de supervrijwilliger van het jaar.
Was dit alles deze week? Nee hoor, zeker niet…………….

 

Vluchtelingen en Taalklas

U verwacht van mij ongetwijfeld een column over 15 maart a.s., want dan zijn bijna alle scholen in Nederland gesloten: van basisschool tot universiteit. Waarom staken die leerkrachten nu weer? Er is een megatekort aan leerkrachten op komst, weet u, en als we niets doen dan……… heeft een onderwijs over enkele jaren een groot probleem en op lange termijn ons mooie landje ook. Nee, over dat onderwerp schrijf ik nu niet.

In september 2016 heeft Stichting Delta in overleg met de andere scholen in gemeente De Bilt het initiatief genomen om de kinderen van vluchtelingen met een status op een aparte locatie (WVT) in een taalklas op te vangen. Vanaf september 2016 tot nu zijn ongeveer 65 basisschoolkinderen van vluchtelingenouders in onze gemeente komen wonen.

De meeste kinderen zijn gestart in de taalklas, waar ze tot rust konden komen, zich veilig voelen en konden wennen aan de Nederlandse omgeving. Ze leerden Nederlands spreken en schrijven op een zodanig niveau dat ze hierna zo snel mogelijk onderwijs konden volgen op een reguliere basisschool in onze gemeente. Heel mooi dat bijna alle basisscholen in onze gemeente meewerken aan deze vervolgstap, zodat deze leerlingen zich echt welkom voelen.

Minder vluchtelingen toch?

Het aantal nieuwe kinderen voor de taalklas is te weinig om de taalklas in stand te houden. Na de voorjaarsvakantie sluiten we de taalklas. Tot de zomervakantie zullen de twee medewerkers van de taalklas op de diverse basisscholen ‘hun’ oud-leerlingen extra ondersteunen. Nieuwe kinderen, voornamelijk door gezinshereniging, zullen we in overleg met de scholen en Vluchtelingenwerk De Bilt helpen bij het zoeken naar een passende school. Mocht het aantal onverwacht toch weer flink toenemen, dan kunnen we snel schakelen en weten we dat WVT weer bereid is om ons te helpen door een lokaal beschikbaar te stellen.

Nogmaals: iedereen die ons en de kinderen hierbij heeft geholpen: superbedankt!
Wat gaaf om in deze gemeente te werken en te wonen!

 

Februari 2019:

Kan het beter?

Door mijn beroep kijk ik overal waar ik kom meestal even naar de plaatselijke basisscholen. Een beetje beroepsgekte? Ach, soms zie ik in binnen- of buitenland wel iets waarmee we onze scholen in de gemeente De Bilt kunnen verbeteren; meestal niet, want bijna alle scholen in onze gemeente zien er prima uit. De Regenboog nog niet, maar dat is in 2020 ook opgelost. Klinkt het wat trots? Ja, misschien wel. Met dank aan de betrokken schoolteams en ouders en de duizenden leuke leerlingen doen we het hier hartstikke goed: sfeer, resultaten, opvang van vluchtelingen, samenwerking enz.
Door mijn hobby kijk ik overal waar ik kom meestal even naar de plaatselijke voetbalclubs. Een beetje een hobbygekte? Ach, soms zie ik iets waarmee we FC De Bilt kunnen verbeteren, maar als dat het geval is, dan wordt dit meestal belemmerd door de niet beschikbare financiële middelen. Vorig weekend waren mijn vrouw en ik in Twente en we kwamen in plaatsjes waar ik nog nooit van had gehoord en voetbalclubjes die het niveau van onze plaatselijke FC bij lange na niet halen. Toch is dan zo’n hoofdveld volledig omringd door reclameborden en in een iets groter plaatsje zelfs twee rijen dik.
Bij FC De Bilt gaat het wel, maar het zou veel beter kunnen: drie rijen dik met reclameborden. Ja, want de inkomsten uit sponsoring zijn broodnodig om die belangrijke plek voor de samenleving goed in te kunnen vullen. Voetbal is immers de sport voor iedereen, met leden die een mooie doorsnee van de samenleving vormen: rijk, arm, hoog opgeleid, minder geleerd, autochtoon, allochtoon, prestatief, recreatief, jongens en gelukkig ook steeds meer meisjes. Met dank aan iedereen die een steentje bijdraagt, doen we het hier hartstikke goed: sfeer, resultaten, opvang van vluchtelingen, samenwerking enz. Het kan beter! Ook een reclamebord? sponsorcommissie@fcdebilt.nl
Het eerste staat ruim bovenaan en speelt attractief voetbal. Het gaat zeker niet alleen om het eerste, maar is het toch gaaf om met z’n allen meer betrokken te raken door o.a. bij het eerste te komen kijken. By the way: de toegang is gewoon gratis.

 

Januari 2019:

Excuses + democratie

Twee columns in één en dan wat mij betreft zand erover. Mijn vorige column ging over democratie en nu blijkt dat het niet voor iedereen duidelijk is, dat ik een groot voorstander ben van onze democratie; wat ben ik blij om in een land als Nederland te wonen! Maar het is toch ook niet zo gek als ik iets meld over een schaduwzijde, die in mijn voorbeeld tijd en geld heeft gekost. Het is maar dat we ons dit realiseren. Gelukkig heb ik onlangs met enkele buurtbewoners rondom de Regenboog een goed gesprek gevoerd onder het genot van prima koffie. Het ging bij de buurtbewoners niet om de strijd tegen het nieuwe schoolgebouw; het was voor hen al een veel langer slepende kwestie omtrent de herinrichting van hun wijk La Plata. Ik was in mijn column te kort door de bocht gegaan in mijn drive voor het onderwijs in onze gemeente. Zo spraken we over en weer, het voelde als wederzijdse excuses en we gingen na een uurtje als goede buren uiteen: vol vertrouwen op een goede samenwerking tussen de Regenboog en La Plata.
De SP heeft enige tijd geleden Kamervragen aan de Minister gesteld over o.a. de oplopende kosten voor nieuwbouw en renovatie van scholen. Ja, hij wist daar vanaf en hij maakte in zijn eerste antwoord al duidelijk dat hij het zeer betreurde voor de leerlingen en de betreffende school. Fijn dat de SP dit heeft gedaan en hopelijk heeft het effect bij komende bouwaanvragen van scholen in ons land. Voor de Regenboog moeten we maar niet meer omkijken, maar ons richten op de opening van het nieuwe gebouw in het voorjaar 2020 waarbij de buurtbewoners ook van harte welkom zijn.
Dan tot slot, De Regenboog werkt volgens het concept De Vreedzame school: Dit is een compleet programma voor basisscholen voor sociale competentie en democratisch burgerschap. Het beschouwt de klas en de school als een leefgemeenschap, waarin kinderen zich gehoord en gezien voelen, een stem krijgen, en waarin kinderen leren om samen beslissingen te nemen en conflicten op te lossen. Kinderen voelen zich verantwoordelijk voor elkaar en voor de gemeenschap, en staan open voor de verschillen tussen mensen.

 

December 2018:

Democratie

Afgelopen donderdag bezocht ik de gemeenteraadsvergadering. Dat doe ik zo af en toe als er voor het onderwijs of de sport een enerverend onderwerp op de agenda staat. Als agendapunt 7 stond de nieuwbouw van Integraal Kindcentrum De Regenboog op het programma: best spannend voor alle betrokkenen. Ja, er moest extra geld bij, omdat het in de bouwwereld de laatste jaren flink duurder is geworden. Waarom is er dan niet eerder gebouwd? Onze mooie democratie heeft ook wel schaduwzijden. Iemand uit de buurt van de Regenboog vond het nodig om bezwaar te maken tot aan de Raad van State. Best vreemd natuurlijk, bezwaar maken tegen een mooie nieuwbouw van een school op de plek van het oude schoolgebouw, maar goed dat kan dus. Deze persoon heeft de maximale twee jaar benut en uiteindelijk en terecht verloren. Maar in die twee belangrijke jaren ………. u raadt het al, is het megaveel duurder geworden en daarom werd nu de gemeenteraad verzocht om een hoger budget. Stel dat de gemeenteraad niet akkoord zou gaan met de verhoging van het budget, hoe zou die persoon zich dan voelen? Stel dat de gemeenteraad wel akkoord zou gaan, hoe zou die persoon zich dan voelen? Of je hebt het verziekt voor honderden kinderen, ouders, leerkrachten en direct omwonenden. Of je hebt er voor gezorgd dat wij in onze, toch al niet zo rijke, gemeente enkele miljoenen meer moeten uitgeven. Hoe dan ook: u wordt bedankt, graag op z’n minst uw excuses s.v.p.

Na het traditionele vragenuurtje, het vaststellen van de agenda en het afscheid van de heer Mieras, was bij punt 6 enig geharrewar omtrent de parkeerplaatsen bij de Kwinkelier. Toen bekroop mij weer het gevoel van een doorgeslagen democratie. Pfff………. zo’n wethouder die er zichtbaar stapelgek van werd: hij moest rekening houden met meningsverschillen van de winkeliers onderling en de bewoners rondom die parkeerplekken. En dan verwacht je dat hij in wijsheid kan beslissen. Nee hoor, ook binnen de raad wil iedereen nog een zegje doen. Nou ja, democratie dus. Daarna de Regenboog. Het schoolteam en vele ouders luisterden met mij in spanning naar de burgemeester die het besluit nogmaals rustig voorlas en daarna vroeg: Wie is er voor? …….. alle gemeenteraadsleden waren voor, wow unaniem dus: ook dat is democratie. Natuurlijk gaan wij onze leerlingen goed voorbereiden op de toekomst waarin zij een positieve bijdrage leveren aan de wereld, waarin democratie de boventoon zal voeren.

 

November 2018:

Breinkennis

Hoe komt het dat de meeste mensen relatief weinig weten omtrent de werking van onze hersenen. Het is natuurlijk heel complex daar in onze bovenkamers en we hebben niet allemaal dezelfde studie gedaan als Erik Scherder (hoogleraar neuropsychologie). Kent u deze Erik? Bijvoorbeeld van de televisie bij DWDD of de serie “Het Geheim van Methusalem”. Voor iedereen interessant: van jong tot oud! Vorige week had ik het genoegen om een presentatie van hem bij te wonen. Samen met ongeveer 200 onderwijsmensen was ik vanaf het begin tot het einde geboeid door hem en zijn verhaal. Niet dat ik nu allemaal nieuwe informatie kreeg, want ik heb mij de afgelopen jaren meer en meer verdiept in het brein in relatie tot het onderwijs, maar het was goed om weer extra geprikkeld te raken over dit onderwerp. In ieder geval zodanig dat ik hierover schrijf, omdat ik ook u op dit spoor wil zetten. Het is mij niet gegeven om in deze column hele theorieën en/of wetenschappelijke ontdekkingen te bespreken, maar enkele kernpunten die ons allen aangaan zal ik delen. Het heeft allemaal te maken met: Neurons that fire, are neurons that wire. Ja, hoe krijg je de zenuwcellen aan het vuren, zodat ze contact maken met de buren?
Een leven lang leren, vooral iets willen leren dat je nog niet weet. Stimuleer bij kinderen een onderzoekende houding, geef ze de ruimte om nieuwe kennis en vaardigheden te ontdekken. Bijvoorbeeld zoals Pipi Langkous zei: Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. Muziek, zingen en andere creatieve activiteiten zijn enorm aanvullend op de ontwikkeling van diverse verbindingen in de hersenen: “Singing in the brain”. Zo ook bewegen en vooral bewegingen waar je moeite voor moet doen stimuleren de hersenen: nadenken en bewegen! Maar ook iedere dag minimaal twee keer een half uur echt inspannen, zodat het hart flink moet werken en de bloedvaten in ons hoofd lekker doorbloeden: “Laat je hersenen niet zitten”.
Om in de goede stand te komen is het goed om daar van jongs af aan mee te beginnen. Dus alle opvoeders in de gemeente De Bilt aan de slag en geef de jeugd de ruimte en spoor ze aan, laat hun neuronen vuren! En als je het goed doet, dan moet je zelf ook aan de slag…… en dus gaan die van jou ook lekker branden.
Gaaf toch dat grote groepen leerkrachten van de Biltse basisscholen inmiddels diverse workshops en leergangen rondom het boek Vuurwerk (Breinkennis) hebben gevolgd en gaan volgen en dat de PABO’s nu ook meer aandacht voor dit onderwerp hebben. Maar we hebben nog een flinke achterstand. Helpt u ons om deze achterstand weg te werken? Begin en google dan op Erik Scherder.

 

Oktober 2018:

De dag van……

Het is nu vrijdagavond 5 oktober en ik mag weer een verhaaltje schrijven. Ik kijk terug op een geslaagde week met op maandag het 100-jarig bestaan van de Julianaschool en op woensdag een geweldige studiedag met al onze Leerkrachten in het kader van Boeiend onderwijs in een Lerende organisatie. Gisteren was het dierendag, met als alternatieve naam: eet-geen-dierendag; wat mij betreft veel vaker een eet-geen-dierendag, want dat blijkt tevens een megabijdrage te zijn aan een beter milieu. Vervolgens zijn de Leerkrachten vandaag terecht in het zonnetje gezet, omdat het de Dag van de Leraar was. Ongeveer 200 dagen per jaar leveren de meesten een topprestatie door met elkaar miljoenen leerlingen goed voor te bereiden op een zeer complexe samenleving. En op de dag dat deze krant in uw brievenbus verschijnt is het de dag van de Duurzaamheid. Dit jaar de tiende editie van deze dag met dit enorm belangrijke thema. En op de tweede donderdag in november is het de dag van Respect.

Doe wat je kunt!

Er zijn nog veel meer dagen van ……… en de ene vind ik er meer toe doen dan de andere, maar wie ben ik. Al die dagen hebben zeker hun waarde en voor de ene dag loop je harder en geeft het je een goed gevoel: zo, dit deed er echt toe! Al die dagen met elkaar vormen eigenlijk een mooi geheel en dragen bij aan een verbetering van de samenleving. Kun je veel betekenen, omdat je heel invloedrijk bent, doe dat dan! Kun je niet zoveel betekenen, maar kun je wel een beetje meehelpen, doe dat dan! Denk in ieder geval niet: ach wat maakt mijn bijdrage nou uit of er is al zoveel en je kunt niet alles. Gewoon beginnen en doen wat je kunt. Op de Martin Luther Kingschool in Maartensdijk hangt een mooie vlag met onderstaande uitspraak:

“If you can’t fly then run, if you can’t run then walk, if you can’t walk then crawl, but whatever you do you have to keep moving forward.” (Martin Luther King)

 

 

September 2018:

De scholen zijn weer begonnen

De afgelopen weken hebben door heel Nederland de spandoeken hun plek weer ingenomen: De scholen zijn weer begonnen. Lekker hard scheuren, want de kinderen zijn toch op school. Domme uitspraak Martin. Ach, domme uitspraken horen er bij. De president van de Verenigde Staten grossiert erin en diverse ministers in ons land kunnen er ook wat van. Eerst Halbe Zijlstra die een stoer verhaal vertelde over zijn aanwezigheid op een bijeenkomst met Vladimir Poetin. Hij kon dit leugentje niet meer terugdraaien en verdween van het toneel. Dan een ‘onhandigheidje’ van de minister van Buitenlandse Zaken over multiculturele samenlevingen. Tsja, ik zei het wel, maar ik weet niet of ik het wel zo bedoelde. Vervolgens een soort van sorry en hij kan blijven.

Minder aandacht kreeg ‘mijn’ minister  van onderwijs; ook hij doet domme uitspraken. Een van de vele voorbeelden in relatie tot het ernstige  lerarentekort in het basisonderwijs: ik (Arie Slob) was leraar en had vijf Havo-klassen en gaf dan vijf keer dezelfde les, dat had makkelijk met veel meer leerlingen tegelijk gekund, dus waarom geen grotere klassen? Volgens mij kan hij met terugwerkende kracht salaris terug betalen, want hij verdiende zijn geld wel erg makkelijk. Ook zou je hieruit kunnen afleiden dat de salariskloof tussen PO en VO inderdaad wel heel vreemd is? Of, en dat is heel erg: hij snapt dus niet veel van het basisonderwijs. Ons onderwijs moet boeiend en met aandacht voor de verschillen zijn. Hoe kan dan zo iemand eindverantwoordelijk zijn. Hij zal het net als zijn collega Blok wel anders bedoeld hebben en zal desgewenst ook wel sorry zeggen.

De scholen zijn dus weer begonnen. In onze gemeente hebben we, ondanks de landelijke politiek, genoeg leerkrachten, dus alle kinderen gaan ‘s ochtends op pad naar school. Voorzichtig dus! Het hele jaar graag.

 

Augustus 2018:

Is het geluk(t)?

He Martin, heb je een goede vakantie gehad en heb je iedere dag een tekening gemaakt? Ja, ik heb een uitstekende vakantie achter de rug en nee, ik heb niet iedere dag een tekening gemaakt. Het was zeker mijn bedoeling om iedere dag de tijd te nemen om iets te tekenen: zo maar een schetsje van een kasteel of een spelende hond. Het schetsje van een mooi kasteel waar mijn vrouw en ik een heerlijke middag hebben doorgebracht, boeide me dermate dat ik dit verder ging uitwerken. Vanuit diverse perspectieven had ik foto’s gemaakt en daar maakte ik dankbaar gebruik van. Kortom, ik heb nog nooit zoveel rust gevonden in het tekenen van een kasteel als in deze vakantie. Het resultaat is overigens goed gelukt en zeker beter dan ik van mezelf had gedacht. Niet dat ik inmiddels een kraampje heb gehuurd op de aanstaande kunstmarkt in het Van Boetzelaerpark, maar een foto ervan komt wel in ons vakantieboek.
Of het nu tekenen is, of lekker lezen in een boek, flinke wandelingen maken, gewoon niks doen……… het gaat er om dat je in een vakantie tot rust komt. En dat is mij redelijk gelukt. Redelijk? Het viel me dit jaar op dat ik meer dan andere jaren het onderwijsnieuws volgde. Het lerarentekort wordt echt een enorm probleem. Volgende week gaan de eerste basisscholen al weer van start en meer dan 30.000 kinderen weten nog niet wie hun juffrouw wordt; of heel misschien een meester? Ook de schooldirecteuren en bestuurders die hun groepen nog niet voorzien hebben van een Leerkracht (met een hoofdletter) zitten mijns inziens niet lekker een tekening van een kasteel te maken. In onze gemeente is het op de scholen gelukkig nog geen probleem en is het gelukt om alle groepen te bemensen. Is het gelukt, omdat we zulke goede scholen hebben of is het geluk, doordat we in een van de fijnste gemeenten van Nederland wonen en werken? Hoe dan ook: het is geluk(t).

 

Juli 2018:

Maak tijd en neem rust

Twee jaar geleden vroeg de toenmalige hoofdredacteur van de Biltsche Courant mij om zo af en toe een column te schrijven. Mijn primaire reactie was toen: Nee, daar heb ik geen tijd voor. Hij hield vol en had gehoord dat ik niet meer dan een half uur besteedde aan de wedstrijdverslagen van FC De Bilt, dus zo’n column(pje) kon toch ook wel in een uurtje. Het hoefde alleen maar over sport en onderwijs te gaan en als ik iets anders boeiend vond, dan mocht dat ook. Hij zag mijn twijfel en wist mij over de streep te halen door te zeggen, dat het heel verfrissend kan werken door een uurtje de rust te nemen voor een min of meer willekeurig onderwerp. Nu, 23 columns verder, moet ik hem gelijk geven. Voor mij is het echt veel leuker dan ik had gedacht. Het komt qua tijd natuurlijk nooit goed uit en als ik er voor ga zitten weet ik eerst niet waar ik over zal schrijven, maar als ik even mijn gedachten laat gaan dan wordt het zelfs moeilijk om te kiezen; zo ook deze week. Wat een schitterende sportevenementen in de laatste schoolweken. Een voetbalcoach gaat na een oefenwedstrijdje nog even wat leuks doen. Al die leerkrachten die tot de laatste schooldag veel voor hun leerlingen willen bereiken. Mantelzorg komt in de beste families voor. O, ja de kunstgrasvelden van FC De Bilt en SVM worden vernieuwd zonder die zwarte korreltjes. Ik zou tijd moeten maken om over een van deze onderwerpen te schrijven, maar eigenlijk lukt het me deze week niet om de rust te vinden…….

Onlangs zag ik een boekje met de titel: Een tekening per dag. Blijkbaar is tekenen of schilderen ook verfrissend en rustgevend. Niet alleen maar die gejaagde foto’s met een mobieltje, maar ook eens echt de rust nemen voor iets wat je wilt onthouden. Als ik straks een paar weken op vakantie ben, dan ga ik zeker foto’s maken, maar ik maak ook iedere dag tijd voor een tekening: gewoon een schetsje van een kasteel of een spelende hond.

 

Juni 2018:

We zijn er bijna….

……….maar nog niet helemaal. Hoe vaak zongen we dit bij de avondvierdaagse en bij schoolreisjes? Momenteel vind ik deze zin passen bij de ontwikkelingen rondom de CAO voor leraren in het basisonderwijs. Ik heb in het afgelopen jaar veel gemopperd en vaak geklaagd over onbegrip van de beleidsmakers in De Haag. Het lijkt in onderwijsland zo langzamerhand de goede kant op te gaan. Zo vlak voor het einde van het schooljaar: we zijn er bijna. Er komt extra geld naar de scholen om de werkdruk te verminderen en de eerste stap is gezet om de salarissen te verhogen in de richting van de leraren in het voortgezet onderwijs. We zijn er bijna; nog een tweede stap en dan zijn we er helemaal, helemaal!

Dan geen stakingen meer en volle kracht vooruit met het werven van jonge mensen die voor de pabo gaan. Leraar op een basisschool, het mooiste beroep voor nu en in de toekomst!

Dat klinkt goed. Nog meer positiefs? Jazeker. Op onze scholen hebben we heel veel open sollicitanten, waardoor het vervullen van veel vacatures bijna klaar is. Leraren willen heel graag bij ons komen werken. Logisch, want in onze mooie gemeente hebben we prima scholen met leuke kinderen, plezierige ouders en fantastische medewerkers.

Niets meer te klagen Martin? Natuurlijk wel, die tweede stap moet er echt komen en helaas dienen zich al weer nieuwe thema’s aan die blijkbaar op het bordje van de scholen gedropt kunnen worden, dus we zijn er toch nog niet bijna. Vorige week op het Journaal gingen de eerste twee onderwerpen over het onderwijs. Uit onderzoek bleek dat steeds meer kinderen bijziend zijn met als oorzaak dat zij te veel en te lang naar iets dichtbij kijken en te weinig en te kort genieten van vergezichten. En wat was het advies: een mooie taak voor de scholen om meer naar buiten te gaan. Prima idee overigens om het onderwijs boeiender te maken, helemaal mee eens. Maar voor dit onderwerp geldt, evenals het stimuleren van meer bewegen, hallo ouders, jullie zijn ook aan zet. De kinderen zijn slechts 1000 uur per jaar op school en een veelvoud hiervan onder verantwoordelijkheid van de ouders. Dus weer mijn oproep: om twee uur uit school, even naar huis, dan naar buiten en aan het einde van de middag achter je spelcomputer, huiswerk, leesboek, tv, technisch Lego, muziekinstrument e.d.
O, ja het tweede onderwerp op het Journaal: scholen doen te weinig aan burgerschapskunde. Ja hoor, dat kan best zo zijn, maar niet handig om zoiets te melden als de scholen druk zijn aan het einde van een schooljaar met o.a. avondvierdaagse en schoolreisjes: we zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal, helemaal!

 

Mei 2018:

Soort bij soort

Onlangs verscheen het uitgebreide rapport van de onderwijsinspectie met de titel “De Staat van het Onderwijs”. Over het algemeen een positief beeld, want in Nederland ronden veel leerlingen goed opgeleid hun onderwijsloopbaan af. Een opvallend zorgpunt, met zelfs de aandacht in het NOS-journaal, is de toenemende economische en sociale segregatie, zeg maar soort bij soort: rijk, arm, hoogopgeleid, lager opgeleid, wel of geen migratieafkomst enz. Ik las vorige week in een artikel dat de segregatie in het Nederlandse basisonderwijs inmiddels zelfs die van de meest gesegregeerde steden in de Verenigde Staten overtreft; klinkt best heftig. Volgens mij willen we dit in Nederland niet, maar gaat het bijna vanzelf en als scholen niet veel verder kijken dan hun eigen belang, dan wordt het er niet beter op; in Trump’s United States of America waarschijnlijk ook niet.
Hoe is het met de segregatie in onze gemeente? Een heel andere ontwikkeling dan landelijk, want ongeveer15 jaar geleden was het hier nog voornamelijk soort bij soort, maar de laatste jaren verandert dit in positieve zin. Natuurlijk zijn er wijken waar grote huizen staan en wijken waar veel kinderen in een flat wonen, maar toch, doordat de schooldirecteuren goed met elkaar samenwerken zien we mooie ontwikkelingen. Bijvoorbeeld: Kinderen van vluchtelingen en andere kinderen met een migratieachtergrond zijn op alle scholen welkom en de directeuren zorgen voor een goede verdeling over de scholen. We bouwen samen aan een respectvolle samenleving en het onderwijsniveau van het basisonderwijs in onze gemeente is de afgelopen jaren ook nog eens flink verbeterd.

Soms is soort bij soort prima. De gemeente De Bilt publiceerde kort geleden een tussenstand inzake het scheiden van afval. Dat gaat steeds beter en de hoeveelheid restafval vermindert, waardoor onze afvalverwerking goedkoper wordt en dat is goed voor de gemeentekas en dus ook voor de inwoners. En………. de bijdrage voor een beter milieu is minstens zo belangrijk.

Soort bij soort als het moet en vooral samen waar het kan!

 

April 2018:

Touwzwaaien, wie kan het nog?

Bijna dagelijks krijgt het basisonderwijs in de landelijke media aandacht. Van leerkrachten die te weinig verdienen voor wat ze doen tot een onderzoek of de kinderen nog wel in de touwen kunnen zwaaien. Over dat eerste onderwerp zeg ik nu een keer niet veel, maar ik vrees dat na de zomer de minister (zonder hoofdletter) nog steeds niet begrijpt dat Leerkrachten (met hoofdletter) eerlijk beloond dienen te worden. Genoeg voor nu. Dan over dat touwzwaaien. De onderwijsinspectie heeft een uitgebreid onderzoek gedaan naar de gymprestaties van basisschoolleerlingen. In tien jaar tijd is de coördinatie afgenomen, dat bleek uit diverse testjes die bij 2000 leerlingen uit groep 8 zijn afgenomen in vergelijking met hun leeftijdgenoten uit 2006. Ik keek er niet van op, maar het is wel bijzonder dat de inspectie dit alleen maar constateert en zelf niet heeft gekeken naar de oorzaak. Gelukkig heeft het Utrechtse Mulier Instituut dit verder onderzocht en geven deze verklaring: kinderen spelen minder vaak en minder lang buiten. Op intuïtie heb ik de afgelopen jaren twee keer een column aan dit onderwerp gewijd, want ik ben een enorme voorstander van beter en meer bewegen. Met de scholen van Stichting Delta nemen we onze verantwoordelijkheid: vanaf augustus wordt in gymzalen en sporthallen alleen nog maar les gegeven door echte gymleraren. Samen met de buurtsportcoaches en de sportverengingen zoeken we naar allerlei vormen van samenwerking om het bewegen op een goede manier te stimuleren. Maar……….……. het is echt niet genoeg hoor: Twee gymlessen, een keer trainen bij de sportclub en een wedstrijd in een week; hooguit 40 weken per jaar. Waar liggen de grootste kansen? Gewoon buiten!

Enkele passages uit eerdere columns:

Waar is de tijd dat kinderen na schooltijd eerst even thuis moesten komen voor een kopje thee en een biscuitje en daarna gelijk naar buiten renden om te gaan spelen en altijd net iets te laat thuis kwamen om te eten?

De speeltuintjes, basketbalpleintjes, voetbalveldjes en andere plekken waar je lekker kunt buitenspelen, moeten toch overvol raken. Het tegendeel is een feit. Waar zijn al die kinderen na schooltijd?

De meeste scholen hebben of gaan naar vijf gelijke schooldagen, waardoor de kinderen iedere dag om twee uur uit zijn: eerst naar huis, dan z.s.m. lekker naar buiten, waar je niet perse hoeft te gaan voetballen, gewoon lekker spelen is ook goed.

 

 

Maart 2018:

Voetbal of wat anders

Wellicht bent u nog van mening dat bij de jonge jeugd van een voetbalvereniging de ouders langs de lijn staan te schreeuwen, dat de leiders aan een stuk aanwijzingen geven en dat de scheidsrechter om de haverklap fluit en overal tekst en uitleg geeft. Dan wordt het hoog tijd dat u eens op een zaterdagochtend naar SVM of FC De Bilt gaat. Sinds het begin van dit seizoen gaat het er heel anders aan toe. Ik zeg niet dat de KNVB alles goed doet, maar over de nieuwe aanpak van het jeugdvoetbal: niets dan lof! Het is bijna stil langs het veld, alleen complimenten geven is toegestaan. Kinderen kunnen veel meer zelf dan eerder werd gedacht. Ze spelen hun wedstrijdjes zonder scheidsrechter. Jazeker, langs de lijn heeft een van de leiders een leidersfluit. Hij fluit als de wedstrijd begint en daarna regelen die jongens en meisjes het zelf. Ze weten echt wel als het een corner is of een vrije bal. Eigenlijk toch net zo als vroeger toen we op pleintjes en veldjes partijtjes voetbal speelden. O ja, die leider fluit ook weer als het tijd is, want anders spelen ze de hele dag door en dat kan niet, want ook de oudere jeugd wil aan de bak……….……….. die nog wel met een scheidsrechter.

De KNVB heeft dit in gang gezet om het voetbal te verbeteren en mede hierdoor in de toekomst ook internationaal weer mee te spelen. Wat mij betreft een goed initiatief, maar daar is meer voor nodig. Wat zou het toch mooi zijn als alle jongens en meisjes die graag voetballen dat ook wat vaker zouden doen dan een keer in de week een training en een keer in de week een wedstrijd. Waarom niet veel vaker zelf partijtjes voetballen op (kunst)grasveldjes en pleinen? Oké, leuk voor de KNVB, maar eigenlijk goed voor de maatschappij: kinderen moeten m.i. veel meer buitenspelen. De meeste scholen hebben of gaan naar vijf gelijke schooldagen, waardoor de kinderen iedere dag om twee uur uit zijn: eerst naar huis, dan z.s.m. lekker naar buiten, waar je niet perse hoeft te gaan voetballen, gewoon lekker spelen is ook goed. Zelf keuzes maken, niet altijd die volwassenen die het beter weten of te beschermend willen zijn. Aan het einde van de middag op tijd thuis, nog even op de spelcomputer, oefenen op een muziekinstrument, lekker een boek lezen of eventueel nog wat huiswerk doen en daarna een gezonde maaltijd!

Wat zei juf Ank van de Luizenmoeder dit treffend: Als je wilt dat je kind groeit, moet je er vooral niet bovenop gaan zitten.

 

Februari 2018:

Wanneer valt het kwartje?

Hoe is het toch mogelijk dat de minister van Onderwijs en zijn adviseurs niet het verband willen leggen tussen een aanstaand megatekort aan Leerkrachten in het basisonderwijs en het salaris van de betreffende Leerkrachten. Fijn hoor, dat na enkele acties van het PO-Front een beweging is gemaakt en het beschikbare geld voor vermindering van de werkdruk naar voren is gehaald; dus niet méér geld, maar wel eerder. Dat zal ongetwijfeld een handje helpen, maar een substantiële verhoging van de salarissen is nog niet in zicht. Ik las vorige week de column van Aleid Truijens in de Volkskrant: Leerkrachten zijn geen geldwolven, maar mensen, die jarenlang kinderen onderwijzen en daar ook een passend salaris voor willen ontvangen. Lukt dat niet, dan maken deze mensen andere keuzes in hun loopbaan. Haar column bevestigde mij in mijn mening: doorgaan met actie voeren en duidelijk maken waarom. Dat op 14 maart aanstaande de scholen in de provincies Utrecht, Flevoland en Noord-Holland gesloten zijn, is voor veel ouders heel vervelend, sorry. Maar als de minister niet over de brug komt en het aantal Leerkrachten zakt de komende jaren verder weg, dan moeten ouders er op gaan rekenen dat bij ziekte van een juf of meester, de klas naar huis wordt gestuurd, want invallers zijn nu al bijna niet meer te krijgen! Het zal sowieso al een hele kluif worden om in Nederland alle klassen goed te bemensen. Veel vacatures, weinig sollicitanten. Martin, zo erg is het toch ook weer niet en je gaat over een jaar of vijf met pensioen, wat maak je je druk? Klopt, het gaat supergoed met de scholen in onze gemeente. Ik wil dan ook dat het over een jaar of vijf minstens net zo goed gaat. Om dat te realiseren, hebben we genoeg Leerkrachten nodig. Hopelijk valt het kwartje in de vorm van honderden euro’s op tijd, zodat veel jonge mensen zich in het voorjaar alsnog bij de Pabo melden om te gaan leren voor het boeiende beroep: Leerkracht, met een hoofdletter!

Kent u Leerkrachten die een overstap naar een school in onze gemeente willen maken? Attendeer ze dan s.v.p. op onze vacatures en laat ze mailen naar martin@deltadebilt.nl, alvast bedankt!

 

 

Januari 2018:

Welkom

Vorige week was ik bij de opening van het nieuwe kantoor van Vluchtelingenwerk De Bilt in Het Lichtruim. Ik verwachtte daar een groepje mensen die het doorknippen van een lintje door een wethouder zouden aanschouwen. Dat pakte heel anders uit. Een karrenvracht aan vrijwilligers en een evenzo grote groep dankbare vluchtelingen verzamelden zich op de tweede verdieping van de bibliotheek waar Wethouder Brommersma na een mooie speech de openingshandeling verrichtte. Daarna trok de hele stoet naar beneden en in de hal van Wereldwijs stond een enorm buffet klaar dat verzorgd was door bijna alle aanwezigen. Vanaf de tribunetrap luisterde ik naar nog een speech en keek ik met een heel goed gevoel naar deze grote groep mensen; wat een goede sfeer!

Het overgrote deel van de vluchtelingen in onze gemeente is de afgelopen jaren ontsnapt uit de ellende in Syrië. Met de volwassenen zijn ook ongeveer 45 kinderen in de basisschoolleeftijd meegekomen. Deze kinderen worden in eerst instantie bijna allemaal opgevangen in de Taalklas van Delta in WVT. Daar wordt per kind bekeken naar welke basisschool in onze gemeente het kan en mede door de medewerking van al die Biltse leerkrachten en leerlingen voelen deze kinderen zich op alle scholen welkom! In die Taalklas zijn ze overigens ook al gelijk gewend aan de meest ideale schooltijden die je kunt bedenken: iedere dag van half negen tot twee uur. En daarna iedere dag volop de tijd om lekker buiten te spelen of naar muziekles, zwemles, sporten e.d. te gaan.

Een glazen bol heb ik niet.
Of er nog veel meer vluchtelingen uit Syrië komen en of al die Syrische vluchtelingen in Nederland blijven? Een glazen bol heb ik niet, maar het lijkt erop dat Syrië misschien weer het mooie land van weleer wordt. Ik heb van heel wat Syriërs foto’s gezien van hun voormalige huis in Raqqa, Aleppo of Homs. Ga er maar van uit dat zij mooier woonden dan wij meestal denken en dat zij echt niet voor de lol naar Nederland zijn gekomen om in een flatje te wonen. Maar wel veilig en met heel veel aardige mensen om hen heen; zeker hier in onze gemeente!. Het warme welkom zullen zij zich altijd herinneren!

 

November 2017:

Samen

Veel organisaties gebruiken het woord ‘samen’ in hun slogans: Samen sterk, Samen op weg, Samen naar school, Samen leren, Samenwerken brengt ons verder,……… Afgelopen zondag was ik met mijn vader in de kerk in Pernis; mijn moeder is enkele maanden geleden overleden en in de kerk werd daar aandacht aan besteed. Halverwege de dienst werd mijn vader onwel, de ambulance kwam en even later zat ik naast zijn bed in een Schiedamse ziekenhuis. Op een gegeven moment pakte ik koffie en het ziekenhuistijdschrift met de titel ‘Samen’ en jawel het personeel heeft een nieuw tenue met daarop ‘Samen Sterk’. Met mijn vader gaat het wel weer, maar al die woorden Samen zetten me wel aan het denken. Top hoe er werd samengewerkt: de koster belde 112, uit de kerk schoten een arts en een verpleegster samen te hulp, de ambulance was snel ter plaatse en ook de samen-sterke-medewerkers in het Vlietland waren perfect!

Alleen ga je sneller, samen kom je verder

Vorige week was ik bij de goed bezochte, algemene ledenvergadering van FC De Bilt en daar werd het nieuwe beleidsplan gepresenteerd met bijna op iedere bladzijde een verwijzing naar Samen zijn we FC De Bilt. Het bestuur en een deel van de leden hebben dit beleidsplan samengesteld. De intentie is perfect, ik sta er helemaal achter en ook in mijn eigen organisatie spreken we veel over samenwerken brengt ons verder. Waarom lukt het samenwerken nog niet zoals we willen? Volgens mij leven we in een maatschappij waarin veel mensen vooral voor zichzelf werken. Prima om eerst goed voor jezelf te zorgen en dan ook voor een ander, maar helaas blijven veel mensen hangen bij het eerste en komen ze niet toe aan het samen aanpakken van allerlei zaken in het algemeen belang. Zullen we daar vanaf nu eens samen voor gaan? Lijkt mij heel mooi. (S)amen.

 

Oktober 2017

Tweede week van november

In november 2004 werd Theo van Gogh op een gruwelijke wijze vermoord. Kort daarna riep Frans Poot personen van maatschappelijke organisaties en politiek bijeen om met elkaar na te denken over iets wat binnen onze gemeente het respect kon verbeteren. Hieruit ontstond het Platform respectvol samenleven De Bilt met als doel: We willen in deze samenleving een klimaat scheppen waarin mensen onderling, maar ook bevolkingsgroepen dichter bij elkaar komen te staan. Zodat ze elkaar beter leren kennen, meer waarderen en zich willen inzetten voor respectvol samenleven. Ik kan het niet bewijzen, maar ik heb zeker de indruk dat wij in een gemeente wonen waar we over het algemeen heel respectvol met elkaar om gaan. En dat in tegenstelling tot wat we op de tv zien of in de kranten lezen; sorry, ik bedoel natuurlijk ook Internet. Of de positieve ontwikkeling in onze gemeente komt door de actie van Frans? Volgens mij heeft het Platform zeker bijgedragen aan meer begrip voor elkaar. Er is nog genoeg te verbeteren, maar ik zie in het onderwijs zoveel supergoede leerkrachten die hun leerlingen voorbereiden op een toekomst waarin we geen vooroordelen meer hebben over mensen die anders zijn door geloof, kleur, afkomst, geaardheid enzovoort.

Week van respect

Al meer dan tien jaar besteden we in de tweede week van november extra aandacht aan respect. Bijvoorbeeld op veel basisscholen komen bezoekers die afhankelijk van hun achtergrond in gesprek gaan met een bovenbouwgroep. De Burgemeester of een Wethouder bespreken wat anders, dan een bekende sporter of iemand van vluchtelingenwerk. Ook namens Frans, hartelijk dank voor ieders bijdrage aan een nog respectvoller De Bilt. Volgens mij zullen veel mensen wel gedacht hebben dat ik weer een stukje zou schrijven over een mogelijke staking van basisscholen. Ja, misschien is het goed als ik de respectloze houding van de regering t.a.v. het basisonderwijs benoem. Wat zeurt ie nou, er komt toch veel geld. Ja, maar de eerste jaren nog niet. De afgelopen weken ben ik door veel mensen benaderd, die de opleiding tot onderwijsassistent hebben gevolgd. U krijgt extra geld, kunnen wij bij u komen werken? Helaas moet ik hen (en ook u) uit de droom helpen. In 2018 ontvangt het basisonderwijs 10 miljoen euro om iets aan de werkdruk te doen. Deel dit s.v.p. door 7.000 scholen en een school ontvangt gemiddeld minder dan 1.500 euro. Hopelijk komt de staking niet in de week van respect.

 

september 2017:

Dag van de leraar

Op 5 oktober is het de jaarlijkse dag van de leraar. Je zou dan kunnen zeggen dat op die dag heel Nederland stil staat bij honderdduizenden bevlogen leraren die dag in dag uit klaar staan voor miljoenen leerlingen. Op veel basisscholen komen oudercommissies met taart bij de koffie of andere attenties om hun dankbaarheid te tonen. Dit jaar besteden alle ouders van basisschoolleerlingen extra aandacht aan de dag van de leraar, want het onderwijs heeft bedacht om op die dag te gaan staken. Het is niet de eerste keer dat ik over dit onderwerp een stukje schrijf, maar hopelijk wel mijn laatste. Toch heb ik daar mijn twijfels over, want de Wijzen uit Den Haag hebben volgens mij nog steeds niet door dat het salaris van de juffen en meesters substantieel omhoog moet. Waaruit blijkt dat? Als een bedrag van 270 miljoen wordt genoemd, dan lijkt dat veel, maar als je dat deelt door het aantal leerkrachten, valt het echt tegen: een fulltimer krijgt 18 euro per maand meer. Ja, ja, wie het kleine niet eert…….

Misschien goed om nogmaals te benadrukken dat we aankoersen op een megatekort aan leerkrachten. Om deze trend te keren, moet het beroep aantrekkelijker worden en daar hoort een beter salaris bij. Een salaris dat recht doet aan het belangrijke werk dat deze HBO’ers verrichten. Natuurlijk zijn er nog meer zaken die bijdragen aan een opwaardering van het beroep, maar gezien mijn beschikbare 320 woorden beperk ik mij tot de salarissen. Het lijkt een mooi resultaat dat bij de formatiebesprekingen gesproken wordt over een belasting verlichting van 5 miljard. Het zal wel niet zo eenvoudig liggen, maar als we het onderwijs heel belangrijk vinden, dan kan ik me voorstellen dat we ook al blij waren geweest met 4 miljard en dus de gevraagde 1 miljard beschikbaar zouden hebben voor het basisonderwijs. Hopelijk valt het kwartje de komende periode en gaan we weer gewoon lesgeven, want dat doen we graag!

 

augustus 2017:

De tweede zaterdag in september.

Mijn column voor deze week over de KunstMarktdag was eigenlijk vorige week al klaar, maar op donderdagavond laat ben ik toch maar weer achter de computer gekropen en heb ik een ander verhaaltje geschreven onder de titel “De Oranje Welpen”. Het succes van de Oranje Leeuwinnen is pas een maand geleden en nu lijkt het erop dat de ‘mannen’ het als welpjes hebben verprutst. Het was een te negatief verhaal en met de knop delete heb ik mijn ergernis verdreven en kijk ik alvast met veel plezier vooruit naar het komende weekend. Nee, nu niet naar FC De Bilt (sorry), maar naar het Van Boetzelaerpark en de Dorpsstraat: De Kunstmarkt en de Marktdag! Hopelijk wederom vergezeld met mooi nazomerweer.

Zoals u wellicht weet is mijn hobby voetbal en nog eens voetbal en tot enkele jaren geleden was ik niet bepaald een kunstliefhebber. Aangestoken door het enthousiasme van mijn vrouw, bezoeken wij de laatste jaren met onze museumjaarkaarten allerlei musea en ik vind het steeds interessanter. Op ‘onze’ Kunstmarkt zien we weliswaar geen Rembrandts en Van Goghs, maar toch vind ik het fantastisch om rustig langs de kraampjes te lopen: van afstand bekijken en soms inzoomen op een schilderij. Wat knap hoe deze liefhebbers zulke mooie kunstwerken kunnen maken. Corry de Rooij was tot vorig jaar directeur van de Patioschool De Kleine Prins. Zij maakte toen ook weleens een schilderij, maar de tijd ontbrak haar om deze passie verder uit te breiden. Vanaf januari is dat veranderd en zie ik op www.corryderooij.nl schitterende schilderijen en tekeningen verschijnen. Dit jaar staat zij helaas niet in El Parque de Los Amigos. Volgend jaar? Zij hoort daar m.i. een toplocatie te krijgen, voordat het Rijksmuseum haar inlijft. Nou, Martin, overdrijf niet zo en by the way, voetbal blijft ook gewoon leuk als je het van afstand bekijkt en af en toe eens wat inzoomt.

 

juli 2017:

Oranje Leeuwinnen

Als 60-jarige ben ik opgegroeid met het domme idee dat voetbal een mannensport is. Zelf voetbalde ik vanaf mijn achtste jaar en ik kon me toen niet voorstellen dat een meisje met ons mee kon doen. Toen wij twintig jaar geleden in De Bilt kwamen wonen, ging een van mijn dochters voetballen. Ik vroeg nog aan haar waarom ze niet, zoals ze in Rotterdam deed, op hockey ging, maar met een groep vriendinnen betrad zij het voetbalveld. Vanaf dat moment zag ik dat meiden ook veel plezier beleefden aan deze ‘mannensport’. Bij FC De Bilt was toen de animo voor meidenvoetbal nog verre van optimaal en toen ik tien jaar geleden voorzitter werd, had ik niet het idee dat de bereidheid voor damesvoetbal groot was. Gelukkig is dat de afgelopen jaren flink veranderd en voetballen er meer dan 150 meiden bij de plaatselijke FC; over een jaar komt waarschijnlijk het eerste damesteam!

Tijdens het succesvolle Europees kampioenschap ontdekte ik twee soorten mannen: de mannen die nog steeds schamper doen over het niveau en mannen die het vrouwenvoetbal niet vergelijken met mannenvoetbal, maar het gewoon superleuk vinden. Natuurlijk is het niveau minder dan van de mannen, maar wat maakt dat uit. Als je bij mannenvoetbal alleen de topclubs bekijkt, is het eerste van FC De Bilt ook anders. Het gaat volgens mij om de beleving, het plezier, de strijd en als er dan ook nog wordt gewonnen met af en toe een mooie actie, dan kan ik daar inmiddels van genieten. Laten we als mannen in ieder geval een voorbeeld nemen aan het damesvoetbal van de afgelopen weken; zowel de speelsters als de vrouwelijke coaches gedroegen zich perfect! De enige aanstellers waren de mannelijke coaches en het was bij de prijsuitreiking vreemd dat Pierre de beker kwam brengen; had Vera geen zin? Jongens en meisjes, veel plezier met de leukste sport.

 

juni 2017:

100 jaar

Steeds meer mensen worden 100 jaar. Wat hebben die een levenservaring; probeer je het eens voor te stellen dat je in 1917 geboren zou zijn. Al die veranderingen die eerst langzaam gingen en nu heel snel gaan, maar dat kan ook aan mijn inschatting liggen. De levensverwachting klimt met de jaren en ligt straks ook al rond de 100 jaar. Of het allemaal nog te betalen valt, daar heb ik soms mijn twijfels over, maar meestal zie ik de toekomst met optimisme tegemoet en reken ik op de wijsheid die met de jaren komt. Ook basisscholen worden steeds ouder en een 100 jarig bestaan wordt straks ook geen uitzondering meer. De scholen waar ik werkte, hebben wel 25, 50 en 75 jaar meegemaakt, maar 100 jaar? In onze gemeente is het volgens mij nog niet eerder voorgekomen dat een school een 100-jarig jubileum heeft gevierd, maar ik kan me vergissen en de Historische Kring zal mij dan ongetwijfeld op mijn vingers tikken. Op de gevel van de Van Dijckschool prijkt het jaartal 1916 en het blijkt dat de school in 1917 is begonnen! Een jaar geleden dreigde de school om te vallen, maar gelukkig is er met vereende krachten weer nieuw leven in deze prachtige school geblazen en in oktober wordt de feestweek gehouden met o.a. op zaterdag 7 oktober een reünie. Ik begreep van het organisatiecomité dat inmiddels vele honderden aanmeldingen binnen zijn. En misschien ook wel oud-leerlingen van 100 jaar of ouder.

Is het predicaat Koninklijk ook beschikbaar voor scholen die 100 jaar bestaan? Ik vermoed dat we hiervoor niet in aanmerking komen, maar een kroon op het werk van het schoolteam, de leerlingen en hun ouders, dat hebben ze daar aan de Van Dijcklaan zeker verdiend! Via www.vandijckschoolbilthoven.nl kunt u zich aanmelden voor deze bijzondere reünie.

 

juni 2017:

“Uitslapen” op 27 juni

Twee maanden geleden schreef ik over voorgenomen acties van leerkrachten in het basisonderwijs. Ik had toen nog het vermoeden dat het niet zo’n vaart zou lopen en dat staatssecretaris Dekker het zou snappen. Helaas, als ik hem hoor praten, dan blijkt hij de afgelopen vier jaar niet zo heel goed opgelet te hebben. Ja, natuurlijk begrijp ik ook wel dat onder aanvoering van Donald T. het ministerie van Defensie meer geld nodig heeft om het materieel en de manschappen op orde te brengen. Maar hoe kan iemand die politiek gezien op moet komen voor het basisonderwijs met droge ogen zeggen dat de werkdruk een soort eigen schuld is en dat het salaris best wel meevalt. Hij heeft dus niet door dat we de komende jaren met een megatekort aan leerkrachten gaan kampen; gemiddeld een leerkracht per basisschool! Hoe zou dat toch komen? Het onderwijs is superleuk om in te werken, maar het is voor leerkrachten blijkbaar heftiger dan veel mensen denken: om half negen kijken dertig leerlingen je aan en vanaf dat moment is het topsport, totdat de kinderen om een uur of drie naar huis gaan. En dan komt al het andere werk en dat is veel meer dan u waarschijnlijk denkt. Hoeveel ouders zijn na een verjaardagspartijtje met een stuk of tien kinderen blij als het weer achter de rug is? Zet die leerkrachten toch weer op een voetstuk en heb tomeloos veel respect voor hen. Hun salaris omhoog en de huidige leerkrachten zorgen voor een mooie toekomst. En wat minstens zo belangrijk is als het vak weer aanzien krijgt? Dat er weer veel meisjes en vooral ook jongens zich gaan aanmelden voor dit schitterende beroep! Op 27 juni gaan de scholen pas om 9.30 uur open. In heel Nederland staken de juffen en meesters een uurtje. Het is een eerste signaal en de politiek verantwoordelijken kunnen daarna nog water bij de wijn doen. Zo niet, dan volgen in september hardere acties. Heb je hart voor het onderwijs, maak je dan nu hard voor het onderwijs. Deze slogan geldt voor iedereen: teken de petitie op www.pofront.nl. Ouders, accepteer dat uurtje op 27 juni en laat de school weten dat u het wél begrijpt; het lijkt me dat uw baas het ook zal begrijpen als u zelf een uurtje later op uw werk komt. Het gaat immers om een mooie toekomst voor ons hele land!

 

mei 2017:

Keuzes maken

Toen eindredacteur Jan mij vorig jaar vroeg om een keer per vier weken een column te schrijven, heb ik daar positief op gereageerd. Natuurlijk, genoeg onderwerpen om over te schrijven. Ik maakte een lijstje en plukte daar iedere maand een titel vanaf, maar in de loop van de maand vulde ik de lijst aan; de lijst groeide harder dan ik had gedacht en dit weekend kon ik geen keuze maken; te veel keus, keuzestress? Uit mijn lijst zal ik hieronder enkele willekeurige onderwerpen aanstippen die ook iets met keuzes te maken hebben. Volgende maand kies ik echt. Twee tv-schermen? Er gebeurt zoveel. Ja, afgelopen donderdagavond had ik een bespreking dus ik hoefde niet te kiezen tussen de halve finales van Ajax of Og3ne. Terwijl ik voor Feyenoord ben, had ik graag naar Ajax gekeken. Afgelopen zondag was door het snelle doelpunt van Dirk Kuit gelukkig een tv-scherm genoeg. Moslima’s kunnen zelf kiezen of ze een hoofddoek dragen, ja toch? Dit onderwerp schuif ik nu al een half jaar voor me uit, omdat ik hierover wel een mening heb, maar de goede aanleiding mis. Had deze week gekund n.a.v. een interessante bijdrage in Trouw over moderne moslima’s die hun geloof belijden, maar ook vinden dat anderen dat niet aan hun kleding hoeven zien. Deze dames hebben overigens allemaal een goede baan; oorzaak en gevolg? De zomervakantie staat weer voor de deur. Keuzes maken voor een vakantie naar Verweggiestan of de ijskap zien smelten en niet weten dat we een mooie beeldentuin van Jits Bakker in onze eigen gemeente hebben. Te veel keuzes en hoe ga je daar mee om? Ik kon dit weekend bij de supermarkt wel uit tientallen soorten hagelslag kiezen, maar de keuze voor een thema voor mijn column lukte niet en dat geeft me eigenlijk een slecht gevoel. Gelukkig duurt dit gevoel geen 18 jaar, maar hooguit vier weken.

april 2017:

Primair onderwijs

U moet er niet gek van opkijken als de basisscholen in september een week dicht gaan. Waarom, nog meer vakantie? Nee hoor, leerkrachten ervaren te veel werkdruk en krijgen te weinig salaris. Leerkrachten moeten de laatste jaren aan steeds meer randzaken werken. Bijvoorbeeld aan veel tijdrovende administratieve handelingen, waarvan het nut niet allemaal duidelijk is. Dat is inderdaad vervelend, maar wat ook ernstig wordt onderschat is een hoofdzaak van het onderwijs: het omgaan met de verschillen tussen de kinderen. Vroeger kon je als meester of juf alle kinderen in de klas dezelfde taal- en rekenlessen laten maken, gelijke monniken gelijke kappen, wel zo makkelijk. Tegenwoordig wordt van leerkrachten verwacht dat zij al hun leerlingen goed begrijpen en daar ook als zodanig mee omgaan, dus niet meer alles hetzelfde, maar nu bijna alles anders. Complimenten aan al die bevlogen leerkrachten die dit dag in dag uit voor hun leerlingen regelen! Zij willen het echt heel goed doen, maar dat valt niet altijd mee: een grote klas, flinke gedragsproblematiek, passend onderwijs, ouders met goedbedoelde adviezen, kinderen van asielzoekers, buitenschoolse activiteiten, inspectie, bestuur, maatschappelijke vraagstukken, weinig ondersteunend personeel, enz. Voeg hierbij dan ook het tegenvallende salaris en de prognose dat we over enkele jaren een schrikbarend tekort aan leraren hebben en dan begrijpt u hopelijk dat meer dan 90% van het onderwijzend personeel bereid is om te gaan staken. Veel mensen zullen denken: “Leerkrachten kunnen toch niet staken, want dat is een slecht voorbeeld voor de kinderen”, of “De niet stakende leerkrachten letten wel op de kinderen waarvan de beide ouders werken”. Ja, zo ging het eerder, maar het lijkt nu toch anders te gaan, want ook bijna alle schoolbesturen zijn bereid om hun medewerking te verlenen, door de scholen daadwerkelijk te sluiten. Ik hoop dat het niet zo ver zal komen en dat de vakbonden met de betreffende minister tot aanvaardbare regelingen komen, want het onderwijs verdient echt meer geld en een mooie toekomst!

 

maart 2017:

 

Normaal

Doe eens even normaal. Doe zelf normaal joh……… Ja, als twee politici in de Tweede Kamer dit tegen elkaar zeggen, dan kun je je afvragen wat normaal is. Of zoals een popgroep uit de Achterhoek zichzelf Normaal heeft genoemd met liedjes als Oerend hard en Mien waor is mien pils.

Op woensdag 8 maart werd in het theater Het Lichtruim over “Wat is normaal” een debatavond georganiseerd o.l.v. Bart van Gerwen, de Baron van Boetzelaer. Het was heel lastig, want wat voor de een heel normaal is, kan voor de ander juist heel vreemd zijn. Toch moet je ergens van uit kunnen gaan: volgens de norm, zoals de meeste mensen doen. In democratische landen is dit weloverwogen vastgelegd in wetten, procedures en regels. Overigens vaak ook ongeschreven, maar toch voor bijna iedereen duidelijk.

Op school weten de leerlingen heel goed wat er wordt bedoeld, als de leraar zegt: doe even normaal. In Rotterdam werd Eric van ‘t Zefde rector op een probleemschool met moeilijk publiek. Op die school voerde hij slechts één regel in: We doen hier normaal; dus niet een hele waslijst met schoolregels. Vast wel diverse haken en ogen, maar het werkte daar wel, waaruit ik concludeer dat ook de zogenaamde ‘probleemjongeren’ donders goed weten wat normaal gedrag is.

Op de scholen in onze gemeente gaat het over het algemeen prima, maar dat gaat niet vanzelf. De leerkrachten en de ouders moeten echt als partners samenwerken om normen en waarden te handhaven. Als opvoeders niet opletten op het gedrag van de kinderen, bijvoorbeeld via Social media, dan is de kans groot dat kinderen andere normen gewoon gaan vinden.

Het is natuurlijk veel complexer, want het is normaal gedrag om de grenzen op te zoeken en het is normaal gesproken heel lastig om op een normale manier iedereen binnen de normale grenzen te houden; onlangs hebben we hiervan een voorbeeld gezien met onze Turkse ‘vrienden’.

Gelukkig zijn er heel veel normale mensen met allerlei achtergronden die hard hun best doen om het goed te hebben: voor zichzelf én ook voor anderen. Samen bouwen we aan een respectvol De Bilt, Nederland, Europa en aan een duurzame planeet: dat is toch normaal joh!

 

februari 2017:

Nieuws

Allerlei vormen van nieuws in een warboel van media. Hoe weet je wat de waarheid is? Wordt jouw mening over iets op een eerlijke manier gevoed? Natuurlijk moet je niet al het nieuws via de social media geloven. Oom Donald twittert er lustig op los met nepnieuws en ook Denk en blonde Geert hebben allerlei trucs om via ‘nieuws’ anderen in een kwaad daglicht te zetten. Maar als het Algemeen Dagblad het onderwijs de schuld geeft van dyslexie, schrik ik toch echt. Natuurlijk maken we in het onderwijs fouten en natuurlijk zijn er leerkrachten die onhandig omgaan met kinderen die op de een of andere manier een andere vorm van ondersteuning nodig hebben. Maar om nu zo ongenuanceerd het onderwijs zwart te maken, zonder ook de andere kant te benaderen. Ik heb nu maar 320 woorden, dus een echt artikel over dyslexie lukt hier niet, maar hopelijk begrijpt u mijn ergernis. Sommige kranten schrijven vaak iets negatiefs over het onderwijs en heel regelmatig klopt het niet helemaal of wordt iets uit zijn verband gehaald. Gelukkig zijn er ook kranten die de afgelopen weken het onderwerp dyslexie anders hebben benaderd: het aantal dyslexieverklaringen groeit snel. Dat zal best kloppen, maar dat wil niet zeggen dat er meer dyslectische kinderen zijn of dat dit de schuld is van het onderwijs. Ook heel mooi vond ik de ingezonden brief van een dyslectische apotheker die juist door zijn leerkrachten het vertrouwen heeft gekregen om goed met zijn dyslexie om te gaan. Hier in onze gemeente is het percentage dyslexieverklaringen ruim onder het landelijk gemiddelde: is dat dan goed of slecht? Ik heb in ieder geval veel vertrouwen in al die hardwerkende leerkrachten die dag in dag uit hun best doen voor al hun leerlingen. Of was het van het Algemeen Dagblad een soort Buknieuws? Buk? Waar staat die afkorting voor? Nou gewoon bukken en laten overwaaien en wachten op het volgende nieuws: AD(HD) krijg je op school.

 

januari 2017:

Optimistisch

Sla een landelijke krant open, kijk naar een Journaal, luister naar een opiniërend radioprogramma of probeer te genieten van een cabaretier. Wat zijn de rode draden? Ik kom dan uit op slecht nieuws en pessimisme. Natuurlijk gaat er op onze planeet veel niet goed en daar moeten we aan werken en daarvoor is pittige kritiek helaas nodig. De wereld zit erg complex in elkaar en dat geeft ruimte voor populisten en als dan ook de media de negatieve kanten de boventoon laten voeren, moeten we het niet gek vinden dat we het de komende jaren in de wereld moeten doen met al dan niet democratisch gekozen grootbekken. Om het iets eenvoudiger te maken: Blijkbaar is het voor media leuker om te melden dat het bouwen van de brug, tunnel of viaduct langer heeft geduurd en veel meer heeft gekost dan gepland, dan te melden dat alles prima volgens plan is verlopen. Gelukkig doorbrak Claudia de Breij op Oudejaarsavond de negatieve tendens van de eerdere cabaretiers: als ik niet in dit mooie land was geboren dan was ik er wel naar toe gevlucht. En wat een verademing om afgelopen zaterdag in een landelijke krant na zeven pagina’s Trump te lezen dat de schrijver van het liedje 15 miljoen Nederlanders, na 20 jaar een nieuwe tekst heeft geschreven. Hij had eerst een tekst ontworpen over de grimmigheid in Nederland. Die sloot mooi aan bij de jaaroverzichten die 2016 kenschetsten als een ‘rampjaar’. Maar toen die versie af was, dacht hij: dat vind ik helemaal niet! Ik wil iets meer tegenwicht bieden. 17 miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde, die moeten niet zo somber zijn, er is zoveel van waarde. Een land vrij en welvarend, een volk dat nukkig is, land waar men niet tevreden, maar wel gelukkig is. De overige negen coupletjes kunt u vast wel op Internet vinden. En verander voor uzelf de 17 miljoen gerust in 40 duizend, want in onze mooie gemeente kunnen we zeker optimistisch zijn.

 

December 2016:

Voorrang

De afgelopen maand heb ik bewust wat vaker opgelet op de reacties of juist geen reacties van verkeersdeelnemers. Een mevrouw stapte met haar kinderen onverwacht op een zebrapad. Ik kon net op tijd stoppen en de mevrouw keek mij boos aan met de uitstraling: ik heb toch voorrang. Op een ander moment reed ik rustig over de Alfred Nobellaan en er kwam een auto van rechts. De bestuurder keek niet eens mijn kant op en reed gewoon voor mij langs; er gebeurde gelukkig niets en het was ook zeker mijn schuld geweest als er wel wat was gebeurd. Of wat dacht u van die wegversmalling op de Blauwkapelseweg, daar zie je ook automobilisten die hun rechten opeisen, ook al is dat niet altijd in het belang van de goede doorstroming. Gelukkig is het ook regelmatig anders en veel beter! Even oogcontact, elkaar de ruimte geven, een duim omhoog als bedankje. Een dame of heer in het verkeer.

Is het een kwestie van geven en nemen?

In deze donkere wintermaanden is het voor veel deelnemers aan het verkeer best lastig, want in de ochtend- en avondspits is het donker en dan is het bijna onmogelijk om even oogcontact te maken: heeft die ander mij gezien en geeft hij mij voorrang? En zeker als het ook nog eens regent op een onoverzichtelijk punt met fietsers zonder verlichting en voetgangers in donkere kleding. En dan al die haastige automobilisten die naar hun werk gaan of op tijd thuis moeten zijn terwijl duizenden Biltse leerlingen naar school gaan of zich tegen de avond naar sportclubs begeven voor een training. Op de basisscholen proberen we de leerlingen goed voor te bereiden op de maatschappij waarin je rechten en plichten hebt. Hoe ga je met elkaar om? Houd je rekening met de ander, zoals je hoopt dat de ander dat ook met jou doet? Dat geldt natuurlijk ook in het verkeer: Je hebt de plicht om voorrang te verlenen en je hebt het recht om voorrang te krijgen.

 

november 2016:

Nuance

Wat is het soms lekker om gewoon recht voor z’n raap voor je mening uit te komen. Niet moeilijk doen, gewoon op z’n Rotterdams: recht op je doel af. Of doe je dan soms anderen tekort? Houd je dan wel voldoende rekening met de gevoelens van anderen? Neem nou die discussie rondom de knechten van Sinterklaas. Toen die discussie enkele jaren geleden in de publiciteit kwam, reageerde ik zonder erover na te denken: wat een gezeur zeg, laat die kinderen toch gewoon plezier hebben en hun liedjes zingen als “Zwarte Piet ging uit fietsen en toen klapte zijn band”, nou en. Op de school in Rotterdam waar ik jaren directeur ben geweest speelde Mike, een Surinaamse voetbalvriend, heel graag als hoofdpiet en na afloop lachte hij hard als hij een biertje dronk terwijl de rest van de Pieten druk was met afschminken.

Van lichtwit tot donkerzwart.

Ik ben de afgelopen jaren toch wat genuanceerder gaan denken over dit onderwerp. Waarom zijn die Pieten zwart? Het komt toch van het door de schoorsteen kruipen? Ja, eigenlijk wel, maar het heeft blijkbaar toch teweeg gebracht dat de gevoeligheden uit een grijs verleden zijn komen bovendrijven. En daar kunnen we dan best rekening mee houden. Bijvoorbeeld door het veegpieten te noemen. Of zijn de Pieten dan weer te goed herkenbaar? En ……… hoe moet Mike zich dan schminken? Misschien dan maar verschillende kleuren in allerlei nuances: van lichtwit tot donkerzwart. Als we daarmee alle gevoeligheden kunnen wegnemen, dan kunnen ook onze volgende generaties ieder jaar een erg leuk Sinterklaasfeest blijven vieren . Zonde van onze tijd om hier te lang bij stil te staan, alles gaat met de tijd mee, dus dit onderwerp ook: koop je cadeautjes, zet je schoen, maak een leuke surprise en geniet van de pieten die bruine pepernoten strooien. Moet dat laatste ook genuanceerder? Doe alstublieft een beetje normaal……………..

 

oktober 2016:

Bewegen

Volgens mij is iedereen wel overtuigd dat bewegen goed is, zeker voor kinderen. Bewegen de kinderen nog wel genoeg? Onlangs hoorde ik van een Rotterdamse school dat daar “The Daily Mile” is ingevoerd. Gewoon lekker ergens op de dag met de klas gaan hardlopen. Op die school krijgen de kinderen ook al drie keer gym per week, eten ze gezond en drinken ze veel water: Lekker Fit; er komt veel goeds uit Rotterdam. Tijdens een interview meldde de betreffende schooldirecteur dat ook de schoolresultaten vooruit gaan; een mooie bijvangst. Fijn dat een school zoiets wil doen en ook op Biltse scholen zijn diverse positieve activiteiten te melden. Maar hoe is het bij de kinderen thuis? Op jaarbasis zijn de kinderen ‘slechts’ 1000 uren op school en ruim 7500 uren onder verantwoordelijkheid van het thuisfront.

Laat er geen gras over groeien.

Hoe komt het dat er gras groeit in de doelgebieden op het veldje bij de Aldi in De Bilt? Daar voetballen minder kinderen, dus het gras kan zijn gang gaan. In onze gemeente zijn ruim 4000 kinderen in de buitenspeelleeftijd van 4 t/m 12 jaar. De speeltuintjes, basketbalpleintjes, voetbalveldjes en andere plekken waar je lekker kunt buitenspelen, moeten toch overvol raken. Het tegendeel is een feit. Waar zijn al die kinderen na schooltijd? Zijn ze soms moe van al dat bewegen onder schooltijd? Geven wij volwassenen misschien wel het verkeerde voorbeeld achter onze computers, smartphones en andere schermen? Pakken we zelf te vaak onnodig de auto en hangen we te lang op de bank?

Waar is de tijd dat kinderen na schooltijd eerst even thuis moesten komen voor een kopje thee en een biscuitje en daarna gelijk naar buiten renden om te gaan spelen en altijd net iets te laat thuis kwamen om te eten? De scholen pakken inmiddels veel op en het project “Wat beweegt jou” is hiervan een mooi voorbeeld. Ouders, jullie zijn na schooltijd aan de beurt: volgend jaar geen gras meer in de doelgebieden?

 

september 2016:

Chauvinisme

Als je van de Franse taal houdt, is chauvinisme best een mooi woord, maar er hangt toch ook wel een raar luchtje aan als je op Wikipedia kijkt. Het gaat dan over het ophemelen van het eigen land of volk. Wat is het nou, het eigen land of het eigen volk? Bij de Olympische Spelen of het WK-voetbal zijn toch alle inwoners van ons land voor Oranje. Het kan toch niet waar zijn dat als je bijvoorbeeld uit Polen komt, je tegen Oranje bent. Het is toch ondenkbaar dat je, als je in Nederland woont, Spanje belangrijker vindt dan Nederland. En ach ja natuurlijk ben je een blije Portugese Nederlander als Portugal het EK-voetbal wint, tenminste als Nederland niet meedoet. Ik noem zo maar wat landen en ik had ook best Turkije kunnen noemen, maar dat land heeft al genoeg aandacht.

En wat betekent zoiets in onze gemeente? Zoals wellicht bij u bekend, kom ik uit Rotterdam; geboren en getogen en op mijn veertigste met mijn gezin naar ons mooie De Bilt verhuisd. Ik was een echte Rotterdammer, trots op de grootste haven van de wereld en uiteraard fan van Feyenoord en ook een beetje van Sparta: niets beters dan Rotterdam. Nu na 19 jaar De Bilt, heb ik nog steeds een goed gevoel over deze stad met zijn schitterende Markthal en moet ik glimlachen als ik het Rotterdamse accent hoor: “beterrr”. Maar ik woon hier en binnen een jaar was ik geen echte Rotterdammer meer, maar een Biltenaar of Biltenees of hoe dan ook. Leuk dat Feyenoord dit seizoen goed is begonnen, maar mijn focus ligt toch echt op FC De Bilt en ook een beetje op SVM, “ech wel”. Enkele jaren geleden waren we hier sportgemeente van het land en in de Elsevier stonden we in de top tien van beste gemeenten om in te wonen. Ik heb mijn hele familie gek gemaakt; was ik chauvinistisch of gewoon erg trots. Natuurlijk is het heerlijk wonen en werken en sporten en recreëren en …….noem maar op in onze gemeente. Daar mogen we blij om zijn en ook trots, want gemeente De Bilt, dat zijn we met elkaar. Is dan alles goed hier? Nee, natuurlijk niet en als iets niet goed is dan wordt er makkelijk geroepen dat het de schuld is van de gemeente, het bestuur van de sportvereniging, de directie van de school, de hangjongeren e.d. Ja, dat is soms ook zo. Maar ga je daarom verhuizen, naar een andere sportvereniging, soms buiten onze gemeente, naar een andere school, sluit je je ogen voor wat jongeren beweegt? Of denk en werk je mee met de gemeente, de vereniging, de school en verdiep je je in die herriemakers op straat? Hopelijk kies je voor optie 2 ongeacht waar je vandaan komt en wordt het in onze gemeente de komende jaren nog beter. Ophemelen is niet nodig.